Στην παρούσα κρίση η πολιτική μοιάζει και, για να είμαστε ακριβείς, η κυβέρνηση παλεύει μόνη της. Αλλες δυνάμεις, για την ώρα, δεν τη συνοδεύουν σε αυτή την άσκηση τρόμου και αγωνίας. Η θεωρούμενη ηγέτιδα τάξη της χώρας μοιάζει παραλυμένη, παρακολουθεί αποστασιοποιημένη, δεν συμμετέχει, δεν δηλώνει προθέσεις και διαθέσεις, κοινώς απουσιάζει. Ούτε διανοητές, ούτε επιχειρηματίες ενεργούν, ούτε καν μιλούν, οι θεωρούμενοι πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί έχουν σιγήσει. Δεν γράφουν, δεν μιλούν, δεν δεσμεύονται, αποφεύγουν την όποια έκθεση, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους, προτιμούν να μένουν βολεμένοι και υπερπροστατευμένοι. ("Για λίγα μώβ", από το ΒΗΜΑ, 27/2)
Αλήθεια, βρισκόμαστε σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση, που έχουμε δεκαετίες να βρεθούμε. Βρισκόμαστε μπροστά σε επιλογές που καμία τους δεν είναι ανώδυνη. Χρειάζεται να κάνουμε υπερβάσεις, να αλλάξουμε δραματικά. Που είναι οι "πνευματικοί άνθρωποι" της χώρας την στιγμή που δίνουμε μία μάχη χωρίς αύριο;
4 σχόλια:
Καλημέρα Παναγιώτη,
υπάρχουν και μιλάνε, απλά το Βήμα δεν θέλει να τους δει για να δημιουργήσει κλίμα:
Ενδεικτικά...
Ανοιχτή επιστολή ΙΟΒΕ στον Πρωθυπουργό
http://www.iobe.gr/index.asp?a_id=87&news_id=897
Επιστολή Θεοδωράκη
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=28656
Υπάρχουν κι άλλοι που δε μιλάνε ποτέ, π.χ. η Ακαδημία Αθηνών που η τελευταία της πολιτική δημόσια τοποθέτηση ήταν το 2008 για το Μακεδονικό...
Αλλά δεν χρειάζονται αυτοί: Πιο χρήσιμοι είναι αυτοί που γκρινιάζουν για την ισονομία η οποία καταργείται ουσιαστικά όταν περιορίζονται (καλώς αλλά αδιάφορο) οι αποδοχές των βουλευτών συνεχίζουν να φορολογούνται με 5%, αλλά γι αυτούς δεν μιλάνε τα ΜΜΕ, μάντεψε γιατί :)
Φιλικά
Μιχάλης
Εμ, το παραπάνω έπρεπε να λέει (προσθήκη με κεφαλαία) :
Πιο χρήσιμοι είναι αυτοί που γκρινιάζουν για την ισονομία η οποία καταργείται ουσιαστικά όταν περιορίζονται (καλώς αλλά αδιάφορο) οι αποδοχές, ΕΝΩ ΑΥΤΕΣ των βουλευτών
Σε φάση αφασίας ως συνήθως τα τελευταία χρόνια....Είμαι νέος αλλά αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ως λαός είχαμε συναίσθηση της ιστορικής στιγμής στην οποία βρισκόμασταν ;
Διαμετρικώς αντίθετες οι δύο επιστολές...
Η πρώτη (ΙΟΒΕ) εξαιρετικά ρεαλιστική και εύστοχη, η δεύτερη (Θεοδωράκης) καταφεύγει σε τετριμμένες συνωμοσιολογίες που τόσο μας αρέσουν σε αυτό τον τόπο μόλις δούμε τα σκούρα και θέλουμε να αποφύγουμε την ουσιαστική αυτοκριτική.
Ελπίδα προσωπικά δεν μου δίνει η πνευματική ηγεσία του τόπου, αλλά το ενδεχόμενο δημιουργίας ρεύματος στην κοινωνία λόγω της κρίσιμης καμπής το οποίο δε θα χρωστά σε κανένα κομματικό ή ιδεολογικό μόρφωμα αλλά θα στηρίζει με ανοιχτό μυαλό όποιον έχει να προτείνει και να κάνει κάτι ουσιαστικό για αυτό που ζούμε ΤΩΡΑ.
Δημοσίευση σχολίου