αποχή και αποκλεισμός

Η συζήτηση για την αποχή (που ήταν πολύ μικρότερη σε αυτές τις εκλογές σε σχέση με τις ευρωεκλογές του Ιουνίου), γίνεται κάθε φορά μετά από εκλογές.

Το καλό με την αποχή, είναι ότι μπορείς να την ερμηνεύσεις όπως θες. Μπορείς να πεις ότι δείχνει την απαξίωση του πολιτικού συστήματος ή να πεις ότι ένα μέρος του εκλογικού σώματος έχει λύσει τα προβλήματά του και θεωρεί ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση θα συνεχίσει την καλή δουλειά των προηγούμενων -και οι δύο προτάσεις στέκουν λογικά.

Το σίγουρο όμως είναι ότι ένα μέρος της αποχής δεν είναι αποχή, αλλά μη συμμετοχή: μιλάμε για ανθρώπους που δεν είναι πια στην ζωή ή για ανθρώπους που είναι πολύ ηλικιωμένοι και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πάνε να ψηφίσουν. Προσθέστε και όλους όσους είναι για παράδειγμα την μέρα των εκλογών σε κάποιο νοσοκομείο (αλήθεια, πόσοι άνθρωποι είναι μία τυχαία μέρα σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας; θα είχε ενδιαφέρον να ξέρουμε) ή αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα (από το ότι τράκαραν, μέχρι το ότι οι ίδιοι ή το παιδί τους έχει πυρετό) και ίσως να μην είναι τόσο μεγάλη η αποχή.

Για αυτό που ελάχιστοι μιλάνε είναι ο αποκλεισμός. Πόσοι συμπολίτες μας, ζουν και εργάζονται στην χώρα μας, την θεωρούν πατρίδα τους, είναι αυτό που λέμε "μέρος του ενεργού πληθυσμού", αλλά δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν, όπως η φίλη μου η "Ξένη";