Πέφτω κατά τύχη στην εκπομπή "ΡΕΜΕΪΚ" στην ΕΤ1 που έχει τον Τσίπρα να μιλάει με αφορμή την αυριανή επέτειο της 17 Νοέμβρη. Λέω να παρακολουθήσω. Πολλές φορές έχω σκεφτεί μήπως τον έχω παρεξηγήσει.
Και βλέπω μέσα σε 1 λεπτό και κάτι τί είναι αυτό που δεν μου αρέσει. Βλέπω την εικόνα ενός βολεμένου Έλληνα μεσοαστού να μιλάει για αγώνες και αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις με τον τρόπο ακριβώς που με εξοργίζει.
"Για να μπορείς να έχεις όραμα, για να μπορείς να ονειρευτείς, πρέπει να έχεις τον χώρο και το χρόνο για να το κάνεις αυτό". Η δική μας γενιά (ελπίζω να μπορώ να χρησιμοποιήσω και εγώ τον όρο, είμαι μόνο ένα χρόνο μεγαλύτερός του), λέει, δεν έχει τον χρόνο να διεκδικήσει, "γιατί μετά από 1 και 2 πτυχία και μεταπτυχιακά, ψάχνει για δουλειά ή κάνει 2 και 3 δουλειές και δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια γιατί δεν έχουν την οικονομική εξασφάλιση να την κάνουνε".
Δεν μου αρέσει αυτό το ντάντεμα της κοινωνίας. Δεν μπορείς να λες σε ένα 30άρη που μέχρι τα 30 παρά κάτι σπούδαζε ότι είναι ο πιο κακόμοιρος και ο πιο άτυχος όλων των εποχών. Και να του δικαιολογείς και ότι δεν προλαβαίνει να διεκδικήσει. Τί λες; Αυτοί που μεγάλωναν στην δικτατορία προλάβαιναν; Αυτοί που έζησαν 1-2 παγκόσμιους πολέμους; Αυτοί που έζησαν ξεριζωμούς; Αυτοί που μεγάλωσαν δουλεύοντας από το πρωί ως το βράδυ στο χωράφι ή στην οικοδομή; Οι μετανάστες που ήρθαν στην χώρα μας, έχουν την ίδια ηλικία με εμάς και έχουν καταφέρει από το μηδέν, και να σπουδάσουν και να τακτοποιήσουν την ζωή τους και να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής;
Σε σχέση με όλους αυτούς, η δική μας γενιά, των 30ρηδων μεσοαστών, που μεγάλωσε με ειρήνη, δημοκρατία, πολύ καλύτερες οικονομικές συνθήκες, σε ένα πολύ πιο κοινωνικά ελεύθερο περιβάλλον, αυτή η γενιά περνάει πιο δύσκολα;
Η κοινωνία μας έχει πολλά προβλήματα. Προβλήματα που πρέπει να λύσουμε, αδικίες που πρέπει να παλέψουμε να εξαλειφθούν, δικαιώματα που καταπατούνται και πρέπει να διεκδικήσουμε. Νέα όνειρα, νέους τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς, νέα αντίληψη για την σχέση μας με το περιβάλλον και χίλια δύο άλλα που πρέπει να εκφράσουμε και να κυνηγήσουμε, να διεκδικήσουμε.
Αλλά, η αμφισβήτηση, οι διεκδικήσεις και οι αγώνες δεν γίνονται από αυτούς που έχουν "χώρο και χρόνο να ονειρευτούν". Αυτοί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν. Οι αγώνες γίνονται από αυτούς που είναι μέσα στην ζωή. Που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, που τρέχουν να προλάβουν τις υποχρεώσεις τους, που ξέρουν πώς είναι να δουλεύεις, να προσπαθείς, να αποτυγχάνεις, να αδικείσαι. Όχι από τους βολεμένους που βλέπουν την διεκδίκηση ως lifestyle και την σύγκρουση ως τρόπο να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την ύπαρξή τους. Χρήσιμοι και οι lifestyle επαναστάτες, αλλά ας μην το αφήσουμε ως κοινωνία σε αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου