σήμερα συνάντηση Πέτρου Τατούλη με bloggers

Ο Πέτρος Τατούλης, βουλευτής Ν.Δ., έχει προσκαλέσει σήμερα, στον κήπο του Μουσείου (έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο), bloggers σε ανοικτό διάλογο. Ενδιαφέρουσα πρόσκληση, δυστυχώς λόγω απόστασης (είμαι στην Χαλκιδική αυτές τις μέρες), δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ.

Είναι ενδιαφέρον το πώς οι πολιτικοί αρχίζουν όλο και περισσότερο να γίνουν μέρος της μεγάλης (συχνά πολυδιασπασμένης) συζήτησης που εξελίσσεται στα blogs και γενικότερα στο internet. Και, πέρα από κάθε κριτική, θετικότατο!

Ελπίζω να πάνε πολλοί bloggers, να ρωτήσουν, να πουν απόψεις και να εμπλουτίσουν τον πολιτικό διάλογο.

Μια και είμαστε στα πρώτα (άντε δεύτερα) βήματα, θα ήθελα να σταθώ σε μία "τεχνική" λεπτομέρεια στην οποία έχω σταθεί και άλλες φορές και είναι για εμένα σημαντική: την ανωνυμία.

Ο Πέτρος Τατούλης, στο email που μου έστειλε, αναφέρει ότι "σεβόμενος την ψευδωνυμία του Blogging, δεν θα μαγνητοσκοπηθεί η συζήτηση, αλλά θα ηχογραφηθεί."

Είναι μία ενδιαφέρουσα και έξυπνη προσέγγιση που προσπαθεί να ισορροπήσει, μεταξύ της ανωνυμίας και της διαφάνειας[*]. Γιατί, αυτό είναι η ουσία του ζητήματος, ότι η ανωνυμία και η διαφάνεια είναι αντικρουόμενες έννοιες.

Η ανωνυμία στο internet είναι μία επιλογή που θεωρώ ότι όχι μόνο πρέπει να υπάρχει, αλλά και να φροντίσουμε να υπάρχει. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να επιλέγει να γράφει ανώνυμα στο internet και πρέπει να έχουμε την επιλογή να το κάνουμε. Από την άλλη, η επιλογή αυτή έχει πλεονεκτήματα, σε σχέση με το να γράφει κανείς επώνυμα (π.χ. μεγαλύτερη ελευθερία, αλλά έχει και μειονεκτήματα.

Στα μειονεκτήματα, κατά την γνώμη μου, περιλαμβάνεται ότι ο "ανώνυμος blogger" δεν μπορεί να συμμετέχει με ίσους όρους στον δημόσιο διάλογο μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Στον διάλογο αυτό (που όλοι ζητάμε να γίνεται με όλο και μεγαλύτερη διαφάνεια) θα ήθελα ο καθένας να έχει όχι μόνο το θάρρος της γνώμης του, αλλά και να είναι ξεκάθαρο ποιος λέει τί. Σε αυτό το πλαίσιο, δυστυχώς, η ανωνυμία δεν χωράει -και όταν προσπαθούμε να την συμπεριλάβουμε, αναγκαζόμαστε να χάσουμε σε διαφάνεια.

Σε όλα αυτά υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις. Από την ψευδωνυμία ως την ανωνυμία και από τις διαφορετικές συνθήκες στις οποίες γίνεται ένας διάλογος. Δεν θέλω να είμαι δογματικός. Αλλά θα ήθελα να προτείνω την εξής "χαλαρή" αρχή και ελπίζω να γίνει αποδεκτή και να καθιερωθεί:

Στον δημόσιο πολιτικό διάλογο οι συμμετέχοντες πρέπει να είναι επώνυμοι. Στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να υπάρχει μία καλή δικαιολογία.

--
[*] και η επιλογή της λέξης "ψευδωνυμία" δείχνει ότι ο Π. Τατούλης ή έχει μελετήσει το θέμα ή έχει φροντίσει να συμβουλευτεί κάποιον που ξέρει, και τα δύο θετικά. Η ουσία δεν αλλάζει όμως, αφού το πραγματικό θέμα είναι η ανωνυμία. Για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν με πειράζει ένας πολιτικός να συναντήσει τραγουδιστές που γνωρίζουμε με τα ψευδώνυμά τους και ο λόγος είναι ότι το ψευδώνυμο δεν έχει σκοπό να αποκρύψει την πραγματική ταυτότητα, αλλά να δώσει ένα συγκεκριμένο όνομα σε μία διάστασή της.