Ουσιαστικές δράσεις

Διάβασα το post του Argos σχετικά με την προτεινόμενη "βουβή διαμαρτυρία" έξω από την Βουλή, εναντίον του πιθανά επερχόμενου blog-ο-νόμου και έχω παρόμοιους προβληματισμούς.

Έχω και ένα γενικότερο προβληματισμό με την έλλειψη φαντασίας και ουσίας στις διαμαρτυρίες. Όχι μόνο από τους bloggers, αλλά και από τα κόμματα ή τους συνδικαλιστές. Έχουμε βρει μία μορφή διαμαρτυρίας, την διαδήλωση και ως εκεί. Την προτείνουμε και την χρησιμοποιούμε για τα πάντα, ακόμη και όταν έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Διαδήλωση ή κατάληψη με 10, 20 ή 50 άτομα που συμπεριφέρονται λες και είναι 100 ή 200.000 (π.χ. κλείνοντας δρόμους όχι γιατί είναι τόσο πολλοί που δεν γίνεται αλλιώς, αλλά για να μην περάσουν απαρατήρητοι) για εμένα έχει τις περισσότερες φορές το αντίθετο αποτέλεσμα.

Πρέπει να βρούμε πιο έξυπνους τρόπους. Όσες φορές μιλάω με ακτιβιστές από το εξωτερικό πάντα θαυμάζω τον σχεδιασμό και την ευρηματικότητα τους. Θέλουν να χτυπήσουν μία εκπομπή στην τηλεόραση; Δεν κάνουν διαδήλωση, αλλά στοχεύουν με ό,τι μέσο διαθέτουν (internet, αφίσες κ.λ.) τους διαφημιζόμενους. Όταν αυτοί αρχίζουν να αποσύρουν τις διαφημίσεις τους ξαφνικά το τηλεοπτικό κανάλι αρχίζει να ακούει τους ακτιβιστές.

Θέλουν να περάσει ή να μην περάσει κάποιος νόμος στο Κογκρέσο (αν μιλάμε για ΗΠΑ); Βρίσκουν τους λίγους γερουσιαστές-"αδύναμους κρίκους" που για τον Α ή Β λόγο είναι πολιτικά ευάλωτοι στο συγκεκριμένο θέμα ή αμφιταλαντευόμενοι και τους πιέζουν.

Κάνουν πρωτότυπες δράσεις που δεν ενοχλούν τους συμπολίτες τους, αλλά κεντρίζουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και με αυτό τον τρόπο "κερδίζουν" τηλεοπτικό χρόνο για να προβάλουν τις θέσεις τους.

Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε πιο ουσιαστικές δράσεις, όχι δράσεις που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα και από τις οποίες ο μόνος κερδισμένος είναι αυτός που τις διοργανώνει -και όχι αυτοί που συμμετέχουν. Δεν είμαι αντίθετος στην πορεία ή την διαδήλωση, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούνται με φειδώ.