Βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά στο δίλημμα των ιδιωτικοποιήσεων. Πρέπει η Ολυμπιακή, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η ΕΡΤ, η ασφάλισή μας, η παιδεία μας κ.λ. να είναι κρατικά ή ιδιωτικά;
Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν δογματικά ότι υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση. Αλλά συχνά αισθάνομαι ότι το ερώτημα τίθεται λίγο "στημένα", υπονοώντας: "Με κριτήριο την οικονομική ευρωστία ενός οργανισμού, προτιμάτε να είναι κάτω από τον έλεγχο της αναποτελεσματικής κρατικής μηχανής ή ενός της αποτελεσματικής και αποδοτικής αγοράς;"
Σε αυτή την διατύπωση, έχω αρκετές ενστάσεις. Παραθέτω εδώ μερικές σκέψεις μου.
- "Δημόσιο" δεν είναι μόνο το "κρατικό" (σε πολλές χώρες για παράδειγμα, τα δημόσια σχολεία είναι στον έλεγχο της τοπικής αυτοδιοίκησης)
- Η ελεύθερη αγορά είναι αποδοτική μόνο υπό προϋποθέσεις.
- Η απόδοση με κριτήρια αγοράς δεν είναι το μόνο μέτρο.
- Η δημόσια διαχείριση ενός οργανισμού συχνά μοιάζει λιγότερο αποδοτική γιατί ενσωματώνει τα "externalities" (τις επιπτώσεις της δραστηριότητάς του στο περιβάλλον του), όπως π.χ. το κοινωνικό κόστος που έχουν οι απολύσεις στις οικογένειες των απολυμένων, κάτι που μία ιδιωτική εταιρεία δεν κάνει.
- Το πρόβλημα δεν είναι πόσο αποδοτικά διαχειρίζεται το δημόσιο ένα οργανισμό αλλά πόσο υπεύθυνα. Χρειάζεται διαφάνεια στις επιλογές και ξεκάθαρη διατύπωση στόχων που θα έχουν την αποδοχή των πολιτών. Χρειάζεται κοινωνική λογοδοσία.
- Το δημόσιο, αν θέλει να νομιμοποιείται (με την πολιτική έννοια) στον ρόλο του διαχειριστή κάποιων οργανισμών δεν μπορεί να θέτει οικονομικούς στόχους. Η σωστή οικονομική διαχείριση (όπου σωστή = διαφανής) πρέπει να είναι απλά το μέσο για να πετύχει άλλους στόχους (αναπτυξιακούς, κοινωνικούς, στρατηγικούς). Οι στόχοι αυτοί μπορεί να είναι με στενά οικονομικά κριτήρια ακόμη και ασύμφοροι, αλλά το κόστος τους θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο και προκαθορισμένο.
- Οι πολίτες, αν θέλουν πραγματικά το δημόσιο να διευθύνει κάποιους οργανισμούς, πρέπει να συμμετέχουν. Να απαιτούν διαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών, στην επιλογή των στελεχών, να ελέγχουν, να ενημερώνονται, να έχουν άποψη για την πορεία και τους στόχους -αυτό που συχνά αποκαλούμε συμμετοχικότητα.
Τα παραπάνω δεν είναι επιχειρήματα υπέρ του κρατικού ελέγχου διαφόρων οργανισμών και τομέων της οικονομίας.
Το σημερινό κράτος, σύμφωνα με τα παραπάνω, σε μεγάλο βαθμό, δεν δικαιούται να διαχειρίζεται μεγάλους οργανισμούς -είναι αναξιόπιστο, αδιαφανές, δεν έχει πολιτικούς στόχους και προσπαθεί να κάνει μόνο οικονομική διαχείριση, λεηλατεί τους πόρους των οργανισμών αυτών και τους χρησιμοποιεί για να εξυπηρετεί κομματικά συμφέροντα, αδυνατεί να συζητήσει με όλους όσους θα ήθελαν να συνδιαμορφώσουν τις στρατηγικές των οργανισμών αυτών.
Σε μεγάλο βαθμό και οι πολίτες δείχνουν ανέτοιμοι για την ευθύνη που συνεπάγεται ο κρατικός ή δημόσιος χαρακτήρας ενός οργανισμού -πολλά συνδικάτα εργαζομένων συμπεριφέρονται αποκλειστικά ως εκφραστές συντεχνιακών συμφερόντων, οι πολίτες δεν απαιτούν έλεγχο και διαφάνεια, η συμμετοχή τους στα κοινά, ακόμη και σε τοπικό επίπεδο είναι περιορισμένη και συχνά έχει ως κύριο γνώμονα το στενό προσωπικό συμφέρον.
Για εμένα, όταν εξετάζουμε αν ένας οργανισμός θα αφεθεί στον έλεγχο της αγοράς, το πρώτο ερώτημα δεν είναι "να είναι κρατικό ή ιδιωτικό". Το πρώτο ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι ως κράτος, ως πολίτες και ως κοινωνία να αναλάβουμε τις ευθύνες μας -να εκλέξουμε πολιτικούς που να ασπάζονται τα παραπάνω και να έχουν όραμα, να συμμετέχουμε πιεστικά, να απαιτούμε να συνδιαμορφώνουμε την στρατηγική, να τους κρίνουμε σε κάθε βήμα τους, να έχουμε την όρεξη και την διάθεση να ενημερωθούμε, να απαιτήσουμε διαφάνεια και αντικειμενική ενημέρωση, να μάθουμε να πληρώνουμε το κόστος των επιλογών μας και να μην το φορτώνουμε σε άλλους.
11 σχόλια:
H Ερωτηση κατα την γνωμη μου ειναι λαθος καθως ειναι προωρη σε μια τετοια κουβεντα. Εξ ορισμου θα φερει επιφανειακες απαντησεις.
Πρωτα πρεπει να τοποθετηθεί το “αίτιο” και το “γιατί” ανάμεσα στην ατομικότητα και στην κοινωνικότητα που αποτελούν την σύγχρονη Δεξια και την σύγχρονη Αριστερά αντιστοιχα. Μια απαντηση που αφορα τον καθενα μας σε ενα ερωτημα ελαφρως "Υπαρξιακο".
Μετα θα απαντησουμε -αναλογα με τα ζητουμενα που θα προυψουν και στο πρωτο ερωτημα- και στο "Κρατικο ή ιδιωτικο".
Εχω την αισθηση ομως οτι θα καταληξουμε στο κατακτήσουμε εκ νέου μια "δημιουργκή ισοροπία".
Αλλα αυτα...
ειναι απλα η αποψη μου.
Η άποψή μου είναι η ακόλουθη. Ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία έχει νόημα εκεί που η αγορά αποτυγχάνει. Ωστόσο, ακόμα και όταν η αγορά δεν αποτυγχάνει, ο ρόλος του κράτους υπάρχει για να διορθώσει τις κοινωνικές αδικίες που προκύπτουν από το μηχανισμό των τιμών.
Σε αυτό το επίπεδο ανάλυσης θα υποστήριζα ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων στο ερώτημα "να είναι κρατικό ή ιδιωτικό" η απάντηση προκύπτει από δυο διαδοχικές προσεγγίσεις. Μπορεί η αγορά να αναλάβει αυτό το τομέα της οικονομίας και να λειτουργήσει καλύτερα – πιο αποτελεσματικά από το κράτος; Αν ναι, η συζήτηση τελειώνει εκεί και η αγορά πρέπει να το αναλάβει. Ο ρόλος του κράτους είναι πλέον στο να διορθώσει τις τυχόν αδικίες που ενδεχομένως θα προκύψουν.
Για παράδειγμα, δεν μπορεί το κράτος να αναλάβει την πώληση προϊόντων (retail) ή την παραγωγή π.χ. βιομηχανικών προϊόντων. Δεν μπορεί το κράτος να δημιουργήσει Super Market για μια σειρά από λόγους… Αυτό που είναι σε θέση και πρέπει να κάνει είναι να παρέμβει με φορολογία ώστε να περιορίσει τις αρνητικές εξωτερικότητες (π.χ. εκπομπές ρίπων από τη παραγωγή βιομηχανικής μονάδας) ή με επιδοτήσεις να αυξήσει τις θετικές εξωτερικότητες (π.χ. ενίσχυση οικοτουρισμού και έτσι ενίσχυση της περιφέρειας).
Όπως όμως ανέφερα υπάρχουν τομείς όπου η αγορά αποτυγχάνει και είναι αρκετοί. Τέτοιοι είναι και οι τομείς της οικονομίας όπου μιλάμε για κοινωνικά αγαθά. Σε αντιδιαστολή με τα ιδιωτικά αγαθά, τα κοινωνικά αγαθά ειναι συνυφασμένα με την κοινωνία και όχι το άτομο. Στις περισσότερες αυτών των περιπτώσεων, πρωταρχικό αν όχι μοναδικό λόγο έχει το κράτος.
Τώρα θα έρθω στο part του συλλογισμού σου που αφορά την ατομική ευθύνη που θεωρώ και το ποιο σημαντικό. Αν ζούμε στην ίδια χώρα και έχουμε τις ίδιες προσλαβάνουσες θα έχεις αντιληφθεί ένα είδος Έλληνα που δεν παίρνει αποφάσεις –δεν έχει καν ξεκάθαρη θέση για διάφορα ζητήματα- άλλα γκρινιάζει για τις αποφάσεις που άλλοι έχουν πάρει για τον ίδιο. Πόσοι από εμάς θα ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουμε σε συμβούλια ακόμα και σε επίπεδα γειτονιάς ώστε να κάνουμε μια πρόταση στο Δήμο της περιοχής μας; Λίγοι. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον για το κοινό καλό; Γιατί απλά περιμένουμε από τον άλλον να βγάλει το φίδι από τη τρύπα και μετά να του γκρινιάξουμε γιατί περιμέναμε πολύ ώρα! Το μόνο αισιόδοξο στην όλη ιστορία είναι ότι η οι νέες γενιές αποδεικνύεται ότι έχουν διαφορετική κουλτούρα.
Αναφέρεις πολύ σωστά κατα την άποψή μου ότι “οι πολίτες, αν θέλουν πραγματικά το δημόσιο να διευθύνει κάποιους οργανισμούς, πρέπει να συμμετέχουν.” Αυτό που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι ότι ανεξάρτητα αν οι πολίτες θέλουν ή δεν θέλουν το δημόσιο να διευθύνει κάποιους οργανισμούς πρέπει να συμμετέχουν. Ο πολίτης πρέπει να είναι ενεργός, το οποίο προϋποθέτει θέληση για ενημέρωση και για δράση. Να επιβραβεύει τη σωστή για αυτόν θέση, τα σωστά για αυτόν άτομα και πολιτικούς ή ακόμα προϊόντα και επιχειρήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια, λιγότερο στη χώρα μας, επιχειρήσεις εκτός από τον οικονομικό απολογισμό εκδίδουν ετησίως και κοινωνικό απολογισμό στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης (corporate social responsibility).
Και θα κλείσω με μια φράση που είχα ακούσει σε ένα video παλαιότερα πάλι στο rec on – Παναγιώτη δεν το βρήκα - οπού ο πρόεδρος μιλώντας σε αγγλόφωνο ακροατήριο στο civicus αν θυμάμαι καλά μεταξύ άλλων είχε πεί: ancient Greeks had a word for the one not involved in social affairs. The word was “idiotis”. In English idiot!
Αγγελος Κ.
Καλημέρα,
Όταν κάτι το πληρώνουμε σημασία έχει η παροχή υπηρεσιων που απολαμβάνουμε. Εαν το δημόσιο μπορεί να εγγυηθεί ότι η ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών είναι υψηλότερη από αυτήν που παρέχεται από την αντίστοιχη εταιρία στον ιδιωτικό τομέα, τότε καλώς αφήνουμε την εταιρία στα χέρια του δημοσίου.
Συμφωνώ ότι η ελεύθερη αγορά είναι αποδοτική μόνο υπό προϋποθέσεις και ότι η απόδοση με κριτήρια αγοράς δεν είναι το μόνο μέτρο, ωστόσο άλλο να μην είναι το μόνο μέτρο και άλλο να μην συμπεριλαμβάνεται καν στο "μέτρο".
Το πρόβλημα είναι το δημόσιο να διαχειριζεται τις υπηρεσίες και αποδοτικά και υπεύθυνα. Υπάρχει τρόπος για αυτό και μας το βεβαιώνουν πλείστα παραδείγματα.
Το δημόσιο πρέπει και είναι υποχρεωμένο να θέτει οικονομικούς στόχους στη διαχείριση κάποιων οργανισμών και μόνο όταν τους πετύχει θα μπορεί να έχει απτά αποτελέσματα σε αναπτυξιακούς, κοινωνικούς, στρατηγικούς στόχους. Αυτό με τα στενά οικονομικά κριτήρια που γράφεις δεν το καταλαβαίνω. Μέσα στα assets της εταιρίας θα μετρήσεις τα πάντα (ανθρώπινο δυναμικό, τεχνογνωσία κτλ). Κάθε τι έχει το οικονομικό του αντίκτυπο.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά τα μεγάλα κείμενα κουράζουν. Συμπερασματικά θα πω, η ΕΡΤ, Η ΔΕΗ, η ΟΑ κτλ υπάρχουν για να εκτελούν έναν σκοπό. Για αυτό το σκοπό χρειάζονται συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων, χρημάτων για λειτουργικά εξοδα κτλ. Αν το κράτος το καταφέρνει καλύτερα από ότι η αγορά έχει καλώς. Αν όχι πρέπει να αλλάξει.
Σε ότι αφορά την συμμετοχή οι απόψεις του άγγελου παραπάνω με καλύπτουν απόλυτα.
@ndn: αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν εντάσεις ένα οργανισμό στο κράτος, πρέπει το κέρδος να το υπολογίζεις σε αυτό το πλαίσιο και όχι στο πλαίσιο του ίδιου του οργανισμού.
Το ίδιο κάνουν άλλωστε και οι εταιρείες του ιδιωτικού τομέα. Συχνά διατηρούν τμήματα ή άλλες εταιρείες στον έλεγχό τους που είναι ζημιογόνα αλλά εξυπηρετούν ένα μεγαλύτερο στρατηγικό στόχο. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Από τα τμήματα R&D που είναι σχεδόν εξ'ορισμού ζημιογόνα, μέχρι εξαγορές εταιρειών με δυσανάλογο της αξίας τους κόστος μόνο και μόνο για να μην βρεθούν τον μέλλον υπό τον έλεγχο του αντίπαλου. Αν δείς αυτές τις κινήσεις μεμονωμένα, είναι ζημιογόνες, αλλά στην ευρύτερη στρατηγική της "μαμάς-εταιρείας" αποφέρουν κέρδη.
Με την ίδια λογική, μπορώ να καταλάβω ότι π.χ. το κράτος στηρίζει από τον Προϋπολογισμό την ΕΡΤ (και όχι όπως γίνεται σήμερα) για να έχει ένα μέσο επικοινωνίας που θα αποφέρει π.χ. πολιτιστικά και κοινωνικά κέρδη και όχι οικονομικά. Ή ότι θα διατηρήσει στον έλεγχό του ένα ζημιογόνο ΟΤΕ με στόχο να καλύψει όλη την Ελλάδα με οπτικές ίνες που θα δίνονται στην αγορά με πολύ χαμηλό κόστος -γιατί η πολιτική μου απόφαση είναι να αναπτύξω τις τηλεπικοινωνίες και την ευρυζωνικότητα με ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους από αυτούς που δικαιολογεί η αγορά. Μπορεί ακόμη να θεωρώ ότι η αξία του να έχεις τον έλεγχο της μεγαλύτερης εταιρείας τηλεπικοινωνιών στην χώρα σου, είναι τόσο για εσένα όσο και για κάποιον εθνικό εχθρό μεγαλύτερη από την αξία που της δίνει η αγορά. (Φαντάσου, ένα ακραίο παράδειγμα, στην περίοδο του ψυχρού πολέμου να κατέληγαν οι ΗΠΑ ότι τους είναι οικονομικότερο να εισάγουν όπλα από την ΕΣΣΔ! Προφανώς, την αξία του συγκεκριμένου τομέα της βιομηχανίας την υπολογίζουμε με άλλους τρόπους και όχι μόνο με οικονομικά κριτήρια.)
Αυτές οι επιλογές πρέπει βέβαια να διατυπώνονται καθαρά και δημόσια και να υπάρχει ένας ξεκάθαρος προϋπολογισμός του κόστους τους.
Από κει και πέρα, μπορώ σαν πολίτης να ψηφίσω το ένα ή το άλλο κόμμα και να επιλέξω την μία ή την άλλη εναλλακτική.
@angelos: Το απόσπασμα που ψάχνεις είναι εδώ από το post στο rec(on) "η ομιλία του Παπανδρέου στο CIVICUS".
Παναγιώτη, συμφωνώ απόλυτα. Πράγματι πρέπει να υπολογίζεις και τα κέρδη από τους άλλους στόχους. Ωστόσο πάντοτε ο οικονομικός απολογισμός στο σύνολο της εταιρίας πρέπει να έιναι θετικός. Το ανέφερες και εσύ άλλωστε, οι εταιρείες του ιδιωτικού τομέα διατηρούν τμήματα που είναι ζημιογόνα αλλά εξυπηρετούν ένα μεγαλύτερο στρατηγικό στόχο χωρίς ωστόσο να έχουν συνολικές ζημίες. Αν είχανε θα έκλειναν όχι μόνο το τμήμα αλλά και ολόκληρο τον οργανισμό. Το ζήτημα είναι η "μαμά-εταιρεία" να έχει θετικό ισολογισμό.
Μιας που ανέφερες την ΕΡΤ θα σου δώσω παράδειγμα. Την ΕΡΤ την πληρώει κάθε Ελληνας από την χελώνα της ΔΕΗ που έχει εγκαταστήσει σπίτι του. Αν μία οικογένεια έχει 2 σπίτια, πληρώνει ΕΡΤ 2 φορές. Τι μας προσφέρει η ΕΡΤ? Ταινίες? Αθλητικά? Αντικειμενική ενημέρωση? Αν εγώ που για παράδειγμα έχω 2 σπίτια (πρωτη κατοικία και εξοχικό) δεν πληρώσω ΕΡΤ, μπορώ να βάλω FILMNET στην ίδια τιμή το οποίο το μεταφέρω στο 2ο σπίτι το καλοκαίρι. Η ποιότητα υπηρεσιών που θα λαμβάνω από την ιδιωτική εταιρία είναι ασύγκριτη με αυτήν που λαμβάνω από τη δημόσια.
Το παραδειγμα με τον ΟΤΕ δεν ευσταθεί και ο λόγος είναι απλός. Αν λοιπόν ως κράτος θεωρείς ότι η αξία του να έχεις τον έλεγχο της μεγαλύτερης εταιρείας τηλεπικοινωνιών στην χώρα σου, είναι τόσο για εσένα όσο και για κάποιον εθνικό εχθρό μεγαλύτερη από την αξία που της δίνει η αγορά τότε δεν πουλάς ούτε μία μετοχή. Αν είναι για θέμα εθνικής ασφάλειας δεν αφήνεις κανέναν τρίτο να μπει στη συνέλευση μετόχων.
Εδώ που έχουμε φτάσει στην Ελλάδα, με την έλλειψη θέσεων εργασίας και με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν μπορεί να μιλάμε θεωρητικά. πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστα ανάλογα με το τι συμβαίνει.
Ο ΟΤΕ είναι κερδοφόρος εταιρία και εξυπηρετει σημαντικά εθνικά συμφέροντα στην παρούσα φάση και πρέπει το κράτος να διατηρήσει τον έλεγχο του. Η ΟΑ πρέπει να κλείσει διότι το κόστος της ειναι υπερμετρα δυσανάλογο με τους σκοπούς που εξυπηρετεί και όσο για την ποίοτητα υπηρεσιων της θα χρειαστώ καινούργιο ποστ. Τη ΕΡΤ την πληρώνουμε για να αγοράζει ο Κοκκαλης και ο Βαρδινογιάννης παίχτες και για να κάνει ο εκάστοτε Ρουσόπουλος την προπαγάνδα του. Αν διαφωνείς σε κάποιο από τα παραπάνω το συζητάμε, όπως και για όλς τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ.
Για να καταλάβεις τι εννοώ δες το παράδειγμα της Εμπορικής Τράπεζας. Το ΠΑΣΟΚ την πούλησε 45 ευρω/μετοχη σε περιόδους δύσκολες, με αβέβαιο μέλλον, με πολλούς υπαλλήλους κτλ και η ΝΔ την ξεπούλησε 25 μέσα σε πολύ καλύτερες συνθήκες για την τράπεζα. Η δικαιολογία ήταν η διεθνής συγκυρια. Για το ΠΑΣΟΚ μέτρησε το κέρδος και που θα επενδυθούνε αυτά τα χρήματα (γέφυρες, μετρο, νοσοκομεία) για την ΝΔ μέτρησε το "παράπλευρο κέρδος" που ήταν η καλή σχέση σε παράγοντες του CITY.
Από κει και πέρα, δίκιο έχεις, ως πολίτης επιλέγεις την μία ή την άλλη εναλλακτική.
ty για το video παναγιώτη :-)
Αγγελος Κ.
Αυτό θα μπορούσε να είναι άρθρο στο e-rooster!
Από την πρώτη μερα που το διάβασα ήθελα να σου γράψω σχετικά. Τελικά, είναι τόσο πολλά αυτά που είχα να πως σχετικά, που μου βγήκε ολόκληρο post, εδώ .
Στα περισσότερα απ' όσα γράφεις (δηλαδή στην ανάλυση του προβλήματος) συμφωνούμε ,εκτός μόνον από το πολιτικά πρακτέον.
Υποψιάζομαι ότι εσύ παραμένεις σε κάποιο βαθμό ρομαντικός, ενώ εγώ μάλλον έχω καταντήσει κυνικός - νομίζω όχι άδικα.
Φοβάμαι ότι η επόμενη εκλογική αναμέτρηση είναι πολύ πιθανό να σε "προσγειώσει" και σένα (αν δεν σε "καταρρίψει" κάτι άλλο νωρίτερα :-) )
"Για εμένα, όταν εξετάζουμε αν ένας οργανισμός θα αφεθεί στον έλεγχο της αγοράς, το πρώτο ερώτημα δεν είναι "να είναι κρατικό ή ιδιωτικό". Το πρώτο ερώτημα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι ως κράτος, ως πολίτες και ως κοινωνία να αναλάβουμε τις ευθύνες μας"
αν ειμαστε υπευθυνοι δεν κανει διαφορα βρυπαν αν ειναι δημοσια ή ιδιωτικη η εταιρεια, το ιδιο την επηρεαζουμε (ως ψηφοφοροι ή καταναλωτες αντιστοιχως). Το θεμα ειναι οτι δεν ειμαστε αρκετα υπευθυνοι και ειναι σχεδον αδυνατο τοσα εκατομμυρια ανρθωποι να συντονιστουν για να πιεσουν προς την ιδια κατευθυνση. Για παραδειγμα αν μια εταιρεια εχει απαισιες εργασιακες συνθηκες, ειναι πολυ δυσκολο να συμφωνησουμε ολοι να μην αγοραζουμε τα προϊοντα της. αλλα παρομοιως και να μην ψηφισουμε ενα κομμα που κακοδιαχειριζεται το δημοσιο.
Στην τελικη, θεωρια και πραξη μας λενε οτι το κρατος ειναι πολυ κακος διαχειριστης και δεν κανει για επιχειρηματιας. Μια επιχειρηση δεν πρεπει να υπαρχει για τους εργαζομενους αλλα για τους καταναλωτες. Αν θελουμε κοινωνικο εργο, το κανουμε ενισχυοντας απευθειας οσους εχουν αναγκη, οχι δινοντας τους θεσεις εργασιας σε κακες εταιρειες που ουτε παραγουν τιποτα ουτε χαρουμενοι ειναι (ολο ξυνοφατσες ειναι οι δημοσιοι υπαλληλοι ρε παιδι μου, λες και εχουν βαρεθει να καααθονται).
@SG: Άρα ως ένα σημείο συμφωνούμε.
Από κει και πέρα, δεν είμαι κρατικιστής, αλλά δεν είμαι και δογματικά αντίθετος στο να διατηρήσει το κράτος μία εταιρεία στον έλεγχό του, αν μας πει τον λόγο και το κόστος και το εγκρίνουμε ως πολίτες με την ψήφο μας.
Υπάρχουν πολλές δομές στην πολιτική και στην κοινωνία μας που μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αν αλλάξουν θα μας βελτιώσουν και ως πολίτες και ως καταναλλωτές.
Η διαφάνεια, η λογοδοσία, η συμμετοχικότητα είναι τρόποι συμπεριφοράς και αντίληψης του ρόλου μας μέσα στην κοινωνία. Πρέπει να τις ενστερνιστούμε ως πολίτες, δημότες, καταναλωτές, επενδυτές κ.λ.
μιλας λογικα. το μονο που μπορω να τονισω ειναι οτι δεν θυμαμια καμμια περιπτωση επιχειρησης αυτην την στιγμη που το κρατος να εχει νοημα να κατεχει.
Αυτο δυστυχως δεν σημαινει παντα οτι οι ψηφοφοροι θα καταψηφισουν την κυβερνηση που κραταει την εταιρεια κρατικη, για αρκετους λογους. Πρωτος και κυριος οτι δεν κρινουμε καθε πραξη μιας κυβερνησης χωριστα οταν ψηφιζουμε. γιαυτο τον λογο μπορει ας πουμε μια κυβερνηση να κραταει την Ολυμπιακη κρατικη ακομα και οτνα ειναι σαφες οτι ειαν κακη ιδεα και η πλειονοτητα των πολιτων ειναι υπερ της πωλησης!
Δημοσίευση σχολίου