Ο κ.Παπανδρέου ομιλεί περί 'σπείρας' και άλλων τινών, χρησιμοποιεί μια σειρά από εκφράσεις που προσβάλλουν τον πολιτικό διάλογο και τοποθετούν την αντιπαράθεση σε άλλο επίπεδο από τον πολιτικό πολιτισμό που έχει οριοθετήσει ο πρωθυπουργός.
Σιγά τον "χαρακτηρισμό" που έθιξε τον Πρωθυπουργό (του οποίου το πολιτικό λεξιλόγιο περιλαμβάνει λέξεις όπως "νταβατζής")! Με ενοχλεί πολύ ο καθωσπρεπισμός γενικά και ο πολιτικός καθωσπρεπισμός ειδικά. Την ώρα που σε έχουν κλέψει και φωνάζεις για να βρείς το δίκιο σου, να σου απαντάει ο άλλος ότι "σας παρακαλώ κύριε, χαμηλώστε τον τόνο της φωνής σας" -και να σου ρίχνει και αυτό το αφηψηλού βλέμμα αποδοκιμασίας. ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ; ΔΩΣΤΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ!
Ο πολιτικός καθωσπρεπισμός έχει πάντα ένα στόχο: να κρύψει την ουσία. Θυμάστε πριν από εννέα χρόνια, όταν κατηγορούσαν τον Πάγκαλο; "πώ, πώ, πώ, δεν είναι αυτός τρόπος να μιλάει ένας πολιτικός", έλεγαν οι "καθωσπρέπει". Τί είχε πει ο άνθρωπος; Αποκάλεσε τον πολιτικό του αντίπαλο στον Δήμο Αθηνών "κύριο Τίποτα". Εννέα χρόνια μετά, πόσοι έχουν έρθει στα λόγια του;
Και για το συγκεκριμένο: ο διάλογος που γίνεται αυτή την στιγμή δυστυχώς δεν είναι πολιτικός. Πολιτικός διάλογος είναι να συζητάμε αν ο Προϋπολογισμός θα ρίξει το βάρος του στο Α ή το Β, αν θα ακολουθήσουμε την μία ή την άλλη πολιτική στην Γεωργία ή στις Διεθνείς Σχέσεις. Όταν μιλάμε για διασπάθιση δημόσιου χρήματος που γίνεται με σαφή πολιτική κάλυψη, τότε είναι άλλο πράγμα.
Ρε γαμώτο, εγώ είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά όταν τα ακούω αυτά, τρελαίνομαι! Μου αρέσει χίλιες φορές περισσότερο η αντιπαράθεση για πολιτικά θέματα αντί για την σημερινή μιζέρια. Αλλά με αυτή την αλαζονεία (γιατί αλαζονεία δείχνει ο καθωσπρεπισμός του Ρουσόπουλου στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία), βγαίνω από τα ρούχα μου!
5 σχόλια:
Ως πολιτικό πρόσωπο ο κύριος Καραμανλής έχει δώσει δείγματα γραφής τα οποία φοβάμαι ηθελημένα λησμονεί ο συνεργάτης του, κύριος Ρουσόπουλος. Λέξεις όπως Οικονομία τραβεστί ή οι περίφημοι Νταβατζήδες αλλά και επί του προσωπικού όπως το Αρχιερέας της διαπλοκής για τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν στο καθημερινό ανθολόγιο του κυρίου Καραμανλή συντροφιά με τις αυτόνομες κατσαρίδες των νοσοκομείων μας.
Οι πολιτισμικές ευαισθησίες, περί της πολιτικής και του πολιτικού πολιτισμού, του κυρίου Ρουσόπουλου και του κυρίου Μητσοτάκη, δεν εκφράστηκαν στις περιπτώσεις αυτές. Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Προφανώς! Αλλά αυτό δεν είναι και κόπος οξύμωρο για τον ιδεατό πολιτικό πολιτισμό; Μάλλον.
Όπως και να ‘χει το πράγμα ο Παναγιώτης έχει ένα δίκιο. Δεν είναι αυτό το πολιτικό πεδίο της αριστεράς. Εδώ η ευθύνη είναι της δικαιοσύνης. Αν βέβαια η δικαιοσύνη πράττει ορθά μας αφορά όλους. Είναι όμως πολιτικό ζήτημα αν για κάθε μήνα που περνά και ένα μεγαλοστέλεχος της κυβέρνησης πιάνεται στα πράσα ενώ τα τσεπώνει. Γιατί τα κλέβει από μας. Γιατί με τόσα θα μπορούσαμε σίγουρα να επιλύσουμε πολλά και σημαντικά προβλήματα. Γιατί υπάρχει ζήτημα ηθικό και πολιτικό. ‘Η ο πρωθυπουργός δε γνώριζε ποιους είχε δίπλα του ή δεν του καιγόταν καρφί. Γιατί κλέβει! Και θυμάμαι εδώ τα περί νταβατζήδων, δυο χρόνια πριν. Μόλις δυο χρόνια. Τα θυμήθηκα όταν πρόσφατα διάβασα στον τύπο ότι κατηγορείται ο κύριος Βουρλούμης σε βαθμό κακουργήματος για περίεργη κακοδιαχείριση στον ΟΤΕ. Γιατί; Μα γιατί με έναν εξ αυτών που ο πρωθυπουργός φωτογράφιζε ως «εθνικό νταβατζή» σύναψε συμβόλαια αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ όταν οι εμπειρογνώμονες του οργανισμού του λέγανε ότι η πραγματική αξία των συμβολαίων αυτών δεν ξεπερνούν του 20-30 % της αξίας αυτών που υπογράφηκαν! Πως λέγεται αυτό μονολεκτικά; Υπερτιμολόγηση!
Η ψήφος διαμαρτυρίας είναι μια συντηρητική οπτική στα πράγματα, όπως και η ηθικολογία. Και αυτά είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά της συντηρητικής παράταξης. Εμείς οφείλουμε να ταχθούμε στην ψήφο ελπίδας. Δείτε την ιστορία. Πολιτικό κεφάλαιο δημιούργησε ο Ανδρέας γιατί εξέφρασε τον πόθο της Αλλαγής, ο Σημίτης την ανάγκη για εκσυγχρονισμό και ο Γιώργος Παπανδρέου την ελπίδα για κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά ταυτόχρονα όταν πιάνονται στα πράσα δεν πρέπει να τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, γιατί έτσι υπερασπιζόμαστε πρωτίστως την αλήθεια και ένα διαφορετικό αξιακό σύστημα.
ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΦΛΥΑΡΙΑ ΜΟΥ!!!
Ο κύριος Ρουσσόπουλος έχει θράσος δυσανάλογο προς την νοημοσύνη του. Εμένα μου ακούγεται σαν άντροϊντ από το Startrek αλλά από τσαπατσούλη κατασκευαστή.
Άκου πολιτικό πολιτσμό! Ο πολιτισμό ςοτυ Μπαϊρακτάρη.
Πάνο γέλασα με το άρθρακι σου! πολύ καλό! ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ; ΔΩΣΤΑ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ!
ο κος Ρουσόπουλος μιλά για πολιτικό πολιτισμό, χωρίς (;) να θυμάται μπαιρακτάρη, αρχιερέα της διαπλοκής, και το πρόσφατο "Γιώργο είσαι εδώ; Γιατί θα έχανες." του Καραμανλή στη Βουλή (http://youtube.com/watch?v=ObxJ35mXoYc)
αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι ΟΚ να μιλά με παρόμοιο τρόπο ο Παπανδρέου ή ο Πάγκαλος (για τους οποίους έχω την καλύτερη γνώμη)
και, ναι, το ότι γύρισε ο "κύριος τίποτα" πριν από μερικές μέρες και κράτησε αποστάσεις από τη δήλωση περί "κανακάρη" του Αλογοσκούφη, το θεωρώ γενναίο, και πολιτισμένο
η ευγένεια έχει φτάσει να θεωρείται αδυναμία, ειδικά στα 'παράθυρα' όπου κερδίζει ο 'ηχηρότερος" ...
καταλαβαίνω το πνεύμα του "πολιτικού καθωσπρεπισμού", όμως βλέπω και την ανάγκη για συζητήσεις που θα βασίζονται στο σεβασμό, όχι στο πρόσωπο του συνομιλητή, αλλά στο τι αντιπροσωπεύει αυτός
φιλικα
τριάντα
@trianta: Συμφωνώ με αυτά που λές. Είναι και για εμένα η ευγένεια και η αισθητική σημαντικές συνιστώσες του πολιτικού λόγου.
Η διαφωνία μου είναι στην ιεράρχιση. Πρώτα έρχεται η ουσία και μετά το πακετάρισμα. Αυτό που με θυμώνει είναι όταν προκειμένου να μην σταθούμε στην ουσία αρχίζουμε και κρίνουμε το πακετάρισμα: ο τόνος της φωνής, οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν κ.λ.
Δημοσίευση σχολίου