από χθες, η Θεσσαλονίκη μοιάζει πιο γοητευτική

Λίγες φορές έχω πάει στην Θεσσαλονίκη -κάτι ένας φίλος που σπούδαζε εκεί, κάτι μία έκθεση και πιο πρόσφατα, κάποιο πολιτικό γεγονός, όπως μία ομιλία. Δεν είχε τύχει ποτέ να μείνω πάνω από μερικές μέρες, να ζήσω την πόλη. Την γνωρίζω περισσότερο μέσα από τα στερεότυπα που την συνοδεύουν.

Στερεότυπα που ζηλεύω (την κοσμοπολίτικη ιστορία της, μία πόλη στην οποία συζούσαν αρμονικά Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι, που ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο, ανοικτή στις επιρροές και τις προκλήσεις του κόσμου, όπως κάθε μεγάλο λιμάνι) και στερεότυπα που με απωθούσαν (τον συντηρητισμό, τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, την διαφθορά, τον ραγιαδισμό).

Και είχα σχηματίσει την εικόνα ότι τα πρώτα ήταν παρελθόν, τα δεύτερα ήταν το παρόν της πόλης. Τις μέρες της ΔΕΘ, είπα σε μία συζήτηση με ένα καλό φίλο Θεσσαλονικιό, ότι η πόλη του μοιάζει να εκφράζει για εμένα τα χειρότερα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελλάδας, ότι μου έμοιαζε να έχει πέσει σε τέλμα από όλες τις απόψεις.

Φαίνεται ότι έκανα λάθος. Με την εκλογή του Μπουτάρη, οι Θεσσαλονικείς έδειξαν χθες ότι στην πλειοψηφία τους αναζητούν τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της πόλης τους, ότι δεν αποζητούν δήμαρχο υποταγμένο σε θρησκευτικούς ηγέτες, ότι είναι άνθρωποι προοδευτικοί και ανοικτόμυαλοι, με όρεξη για δημιουργία.

Και η Θεσσαλονίκη, μου μοιάζει από χθες πιο γοητευτική.

Γιατί όπως γράφει σήμερα η LIFO "Ο Γιάννης Μπουτάρης κανονικά έπρεπε να είχε χάσει":

Έκανε του κεφαλιού του σε μια Θεσσαλονίκη συντηρητική που βγάζει Δημάρχους που γλύφουν την Εκκλησία και το στράτευμα και είναι καλά παιδιά με κοστούμια και καλοχτενισμένα μαλλιά (κι ας τα θαλασσώνουν με τις Πολιτιστικές και τα λεφτά του Δήμου) απ’ το 1986. Στην πόλη του Άνθιμου, του Παπαγεωργόπουλου, του Ψωμιάδη, ο Μπουτάρης τα έκανε όλα λάθος:

1) Ήταν μεγάλος. [Θυμάται κανείς που τις πρώτες μέρες της υποψηφιότητάς του υπήρχε μια βρώμικη καμπάνια, και μέσα απ’ το βαθύ, κακό Πασόκ, που έλεγε ότι ο Μπουτάρης είναι 75 χρονών άρα ανήμπορος άρα άχρηστος, ενώ στην πραγματικότητα είναι 68 και όχι 75; Είχα προσπαθήσει να διαλύσω αυτή την παρανόηση, απ’ την πρώτη μέρα εδώ.]

2) Κι άλλα λάθη γι’ αυτή την πόλη: Είχε σκουλαρίκια και τατουάζ. Και «γκόμενες». Και τους νέους μαζί του, πράγμα ως γνωστόν άχρηστο γιατί οι νέοι δε νοιάζονται και κάνουν με περηφάνια «αποχή».

3) Όταν η γυναίκα του πέθανε από καρκίνο πριν από τέσσερα χρόνια (λίγο μετά την ήττα του στις προηγούμενες Δημοτικές εκλογές – πόσο θα χαιρόταν αν ήξερε πως ο αγαπημένος της τα κατάφερε χτες), ο Μπουτάρης εκπλήρωσε την τελευταία επιθυμία της να μην ταφεί σε θρησκευτική κηδεία αλλά να αποτεφρωθεί στη Βουλγαρία – μιας και οι παπάδες δεν επέτρεπαν την αποτέφρωση εδώ. Θρησκόληπτες κατίνες του το κρατούσαν από τότε: «Έκαψε τη γυναίκα του.»

4) Δεν είχε image maker. Τα viral με το «Μακάρι Μπουτάρη» είχαν πλάκα αλλά το φτηνό λογοπαιγνιακό τους χιούμορ δεν άγγιξε τόσους όσους θα άγγιζε, υποτίθεται, μια κανονική καμπάνια.

5) Είναι κανονικός άνθρωπος. Δε νιώθει άνετα στην τηλεόραση, δεν έχει φοβερό λέγειν στην οθόνη, μουρμουρίζει, σκύβει το βλέμμα του όταν δίνει συνεντεύξεις, σα να ντρέπεται. Δεν είχε τον αέρα του αντιπάλου του που ρητορεύει με πειστικότητα πείθοντας πως έχει όλες τις λύσεις.

6) Δεν είναι τοπικιστής, δεν είναι «πατριώτης», δεν έχει δεσμευτεί πως θα αντιπαρατεθεί με τους Σκοπιανούς και τους Τούρκους (αντίθετα έχει κατηγορηθεί ως Ρεπουσικός και εθνομηδενιστής, whatever that means), με την οργάνωσή του ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ έχει προωθήσει τη συνεργασία της χώρας με τους γείτονες. Και ξέρουμε τι σημαίνει στη Θεσσαλονίκη να μην κάνεις σημαία σου το Μακεδονικό και τα εθνικά θέματα.

7) Τα κάνει θάλασσα στα αθλητικά. Μέχρι και μια μέρα πριν τις εκλογές άνοιγε μέτωπα με τους οπαδούς του Ηρακλή, την ώρα που ακόμα και 100 ψήφοι θα του ήταν υπερχρήσιμοι.

8) Δεν έλεγε σε όλους τους ψηφοφόρους αυτά που ήθελαν να ακούσουν. Τον άκουγα στην τηλεόραση και ήθελα να μπω στο κουτί και να τον ταρακουνήσω, να του πω: «Σταμάτα να κάνεις εχθρούς, μην τα λες αυτά!»

9) Η σύνδεση με το Πασόκ: τώρα που όλοι μισούμε το Πασόκ και το μνημόνιο, δεν υπάρχει κάτι πιο ξενερωτικό απ’ το να ξέρεις πως το Πασόκ θα καπηλευτεί τυχόν νίκη ενός ανεξάρτητου υποψηφίου (και όντως αυτό έγινε.) Ποιος τρελός, ακόμα και Πασοκτζής θα ήθελε να δώσει το μήνυμα πως θέλει και νέα μέτρα;

10) Ως τελευταία προεκλογική συγκέντρωση έκανε μια αντιγραφή των ρεσώ των Atenistas στο Λευκό Πύργο – η κατάληξη μιας καμπάνιας τελείως ερασιτεχνικής και do-it-yourself με πολλά επικοινωνιακά κενά και λάθη, όπως διαπίστωσαν πολλοί.

11) Είπε σε εκδήλωση ότι η δημοτική τηλεόραση TV100 θα ήταν πιο χρήσιμη αν αντί για προπαγάνδα για τον κάθε δήμαρχο έπαιζε εκπομπές λόγου, τέχνης και, ναι, πορνό τα βράδια. Εκεί για όλους είχε πια τελειώσει. Το ότι τόλμησε να προκαλέσει στη συντηρητική Θεσσαλονίκη ήταν, πιστέψαμε, το μεγαλύτερό του λάθος. Βούτυρο στο ψωμί των συντηρητικών, που πλέον προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις.

12) Θα ξεπερνούσε όμως τον εαυτό του, λέγοντας χωρίς διπλωματικές και δημοσιοσχεσίτικες περιστροφές την άποψή του για τον Μητροπολίτη Άνθιμο. Εκεί πια τον μίσησαν όλοι: οι θρησκευόμενοι επειδή τους έβρισε τον άγιο, οι άθεοι επειδή πήγε να τον ασπαστεί (τη μέρα που ο Άνθιμος αντέδρασε και, θα έλεγα, ξεσκεπάστηκε.) Τη στιγμή που ο Μητροπολίτης είπε: «Όσο ζω εγώ ο Μπουτάρης δε θα γίνει Δήμαρχος», οι περισσότεροι ξέραμε πως όλα είχαν τελειώσει.

13) Ήταν ευάλωτος. Επειδή δεν ήταν ψεύτικα ατσαλάκωτος και χαμογελαστός δεν έγινε μόνο αντικείμενο χλευασμού για την ηλικία του, αλλά και για το ότι είναι οινοπαραγωγός και είχε προβλήματα αλκοολισμού στη δεκαετία του ’80. Και παρ’ ό,τι είχε μιλήσει ανοιχτά για το πώς τα ξεπέρασε και βοήθησε κι άλλους ανθρώπους μέσω σχετικής οργάνωσης, η ρετσινιά του μπεκρή που δεν ξέρει τι λέει τον ακολούθησε μια χαρά ως ύπουλο χτύπημα όταν χρειαζόταν.


Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά στην (έτσι κι αλλιώς πιθανότατα καταδικασμένη απ’ την αρχή καμπάνια του) πήγε. Ένας image maker θα τραβούσε τα μαλλιά του μ’ αυτόν τον άνθρωπο που έμοιαζε να ντρέπεται να μιλήσει δημοσίως, φαινόταν γέρος, θεωρούνταν για κάποιους μπεκρής, απογοήτευε τις ομάδες της πόλης, έβριζε τον αγαπημένο Μητροπολίτη της μεγαλύτερης μερίδας των ψηφοφόρων, υποστηριζόταν απ’ το πιο μισητό κόμμα της δεκαετίας, θεωρούνταν «εθνομηδενιστής» και προδότης στην πόλη που η πλειοψηφία έχει θετική γνώμη για τον Παπαθεμελή, μιλούσε για πορνό στο δημοτικό κανάλι.

Κι όμως, όταν ξαφνικά χτες το βράδυ, πέρα από κάθε προσδοκία -τα κουκιά δεν του έβγαιναν έτσι κι αλλιώς στη Δεύτερη Κυριακή- κατάλαβα πως βγαίνει, γίνεται Δήμαρχος της πόλης, παραδέχτηκα αυτόν τον άνθρωπο που πορεύτηκε στην προεκλογική του εκστρατεία με έναν τρόπο πρωτοφανή: δείχνοντας τον πραγματικό του εαυτό και λέγοντας τη γνώμη του – ακόμα κι αν αυτή ήταν αντιδημοφιλής. Τα έκανε όλα λάθος κι όμως ταυτόχρονα τα έκανε όλα σωστά. Εμπιστεύτηκε τους ψηφοφόρους, τους φέρθηκε σα μεγάλα παιδιά.

Και όλες τις γκάφες που έκανε; Απ’ ό,τι αποδείχτηκε, εμείς, όσοι τον συμπαθούσαμε, τις θεωρούσαμε γκάφες, απ’ το άγχος μας για το πώς θα τις πάρουν οι συντηρητικοί ψηφοφόροι. «Αμάν, δεν έπρεπε να τα βάλει με τον Μητροπολίτη, τώρα θα πάει εναντίον του ο Παπαθεμελής και το Λάος», «Ωχ δεν έπρεπε να πει αυτό για την TV100», «Πωπω… εκτός απ’ τους οπαδούς του Ηρακλή τώρα έχασε και τις ψήφους των Παοκτσήδων», «Μα γιατί δεν καταδικάζει πιο έντονα το Μνημόνιο; Θα χάσει ψήφους απ’ την αριστερά!». Τα σκεφτόμασταν όλα με όρους επικοινωνίας, και ο Μπουτάρης, απρόβλεπτος όπως είναι, έμοιαζε να κάνει ό,τι μπορεί για να χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι. [Δεν ξέραμε πως τα επικοινωνιακά τερτίπια ήταν τόσο υπερεκτιμημένα!]

Το άγχος του πώς θα τον δουν οι άλλοι έκανε πολλούς ανθρώπους να απογοητευτούν απ’ την καμπάνια του Μπουτάρη – η έγνοια για την προσέλκυση ψήφων, η ανάγκη για στρογγύλεμα των απόψεων, για λείανση των αντιθέσεων, για γλώσσα που θα έπειθε τους θρησκευόμενους και τους πατριώτες και τους συντηρητικούς και τους οπαδούς του Ψωμιάδη…

Όταν όμως απευθύνεσαι σε όλους τελικά δεν απευθύνεσαι σε κανέναν. Αυτό είναι τελικά το μήνυμα της εκλογικής νίκης του νέου, ανέλπιστου Δημάρχου. Και αυτή η ειλικρίνεια και η απόφασή του να πει αυτό που πιστεύει ακόμα κι αν αυτοκαταστραφεί, χάσει ψηφοφόρους, ή δεν εκλεγεί (σε συγκλονιστική αντίθεση πχ. με τον Ψωμιάδη) είναι ο λόγος που τελικά κέρδισε.

Κέρδισε χωρίς να στρογγυλέψει την ξεκάθαρή του καταδίκη του σκοταδισμού της πόλης, του απαράδεκτου Μητροπολίτη, της εικόνας που έχουν όλοι για την φοβική, εθνικιστική Θεσσαλονίκη. Δεν χρειάστηκε να στρογγυλέψει τίποτα.

Και αυτή η απρόβλεπτη διπλή του νίκη δεν είναι μόνο μια μεγάλη ανατροπή, αλλά και το πιο κουφό και ελπιδοφόρο success story που έζησε η αυτή η πόλη εδώ και πολλές πολλές δεκαετίες...

Το αντιμνημονιακό μήνυμα του Σαμαρά

Αυτοί που πριν από 10 μέρες έλεγαν ότι ο Παπανδρέου θέτει εκβιαστικά διλήμματα είναι και αυτοί που επιμένουν να τα συντηρούν.

Αλλά το θέμα είναι απλό. Ο Σαμαράς προσπαθεί να εξάγει στην κοινωνία τα δικά του προβλήματα. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στο νέο κόμμα της Ντόρας και τον ενδιαφέρουν οι όροι με τους οποίους θα βρεθεί απέναντί του σε μερικές μέρες.

Το αντιμνημονιακό μήνυμα

Tου Πασχου Mανδραβελη

Προχθές βράδυ παιζόταν στις τηλεοράσεις ένα διαφημιστικό σποτ. Ξεκινούσε με ένα απόσπασμα των δηλώσεων του πρωθυπουργού, της Κυριακής των εκλογών, που έλεγε «συνεχίζουμε τις μεταρρυθμίσεις», ακολουθούσαν κάποιες κατάρες κατά του Μνημονίου με φωτογραφίες κλειστών μαγαζιών και κατέληγε με το σύνθημα «Δεν έλαβαν το μήνυμα. Στείλτο πιο ηχηρό την Κυριακή. Ψήφισε Βασίλη Κικίλια». Ολα καλά κι όλα θεμιτά, αλλά γιατί μέχρι την περασμένη Κυριακή εκβιαζόμασταν από το πολιτικό δίλημμα των εκλογών, ενώ τώρα η Ν.Δ. μας καλεί και πάλι να ψηφίσουμε κατά του Μνημονίου;

Είναι σαφές ότι κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από το Μνημόνιο, άσχετα αν αυτό δεν δημιουργεί την κρίση, αλλά αποτελεί μια προσπάθεια αναχαίτισής της. Αυτήν την παρεξήγηση και την οργή προσπαθεί να καρπωθεί ο κ. Σαμαράς για να εδραιώσει τη θέση του στη Νέα Δημοκρατία. Δεν θέλει εκλογές για να διορθώσει «αντιμνημονιακά» την πορεία του τόπου, θέλει να καταψηφιστούν οι υποστηριζόμενοι από το κυβερνών κόμμα για να αποδειχθεί η «ολική επαναφορά της Ν.Δ.». Δεν τον παρακινεί το κομματικό συμφέρον, αλλά το εσωκομματικό.

Κατανοητό για όσους ξέρουν πώς λειτουργούν τα κόμματα και οι δυναμικές που αναπτύσσονται σ’ αυτά. Μόνο που στην προσπάθειά του, ο κ. Σαμαράς εμπεδώνει την πεποίθηση στον λαό πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η κρίση που προσπαθούμε διά του Μνημονίου να τιθασεύσουμε, αλλά το φάρμακο. Στην προσπάθειά του να χαλιναγωγήσει τις εσωκομματικές δυναμικές, δημιουργεί ευρύτερες δυναμικές, οι οποίες στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του τόπου και ίσως τελικά αποδειχθούν κατά της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Διότι αν κάποιος θέλει να είναι κατά του Μνημονίου θα το κάνει με τον αυθεντικό τρόπο. Θα ψηφίσει ΚΚΕ, όπως κάποιοι έκαναν την περασμένη Κυριακή.

Είναι δύσκολο πράγμα η εσωκομματική εδραίωση όταν το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Δημιουργείται άγχος επαναφοράς. Στην προσπάθεια αυτή πολλές φορές χάνονται σημαντικότερα πράγματα, όπως ο κ. Παπανδρέου έχασε την ευκαιρία να αναδιαρθρώσει το κόμμα του όταν από το 2005 βάλθηκε να παρουσιάσει κάποιες επιτυχίες για να κατασιγάσει την αυξανόμενη εσωκομματική και μιντιακή αμφισβήτηση. Την εγκατάλειψη εκείνης της προσπάθειας ακόμη την πληρώνει το ΠΑΣΟΚ.

Τι μήνυμα θέλω να στείλω....

Αντιγράφω ένα post με το οποίο σε γενικές γραμμές συμφωνώ.

Τι μήνυμα θέλω να στείλω....
Μετά την διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού κάποιοι θεώρησαν πως ετέθη ένα εκβιαστικό δίλημμα προς τους ψηφοφόρους, "ή ψηφίζετε τους υποψηφίους του Πασόκ ή πάμε σε εκλογές."

Υποψιάζομαι πως για όσο διαρκέσει η αρμένικη βίζιτα της τρόικας στην Ελλάδα όσες εκλογές και να γίνουν, μα αυτοδιοικητικές, μα ευρωεκλογες, μα εθνικές εκλογές, θα έχουν σαν κύριο δίλημμα το "μνημόνιο ή αντιμνημόνιο" και ως κεντρική πολιτική συζήτηση το πως φτάσαμε μέχρι το μνημόνιο και αν υπήρχε άλλος δρόμος, χωρίς φυσικά να αναλύεται αυτός ο άλλος δρόμος.

Είχα αποφασίσει πως σε αυτές τις εκλογές ειδικά στην περιφέρεια, θα πήγαινα για μία χαλαρή ψήφο συμπάθειας στον πρώτο γύρο... Αυτό όμως μέχρι τη στιγμή που άρχισε η αντιπολίτευση να μιλάει για αντιμνημονιακή ψήφο και για ψήφο - μήνυμα στην κυβέρνηση στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν θα ήθελα ποτέ η δική μου ψήφος να εκληφθεί ως αντιμνημονιακή από τη στιγμή που έχω αποφασίσει πως δεν είμαι εναντίον του "κατοχικού" μνημονίου.

Το μνημόνιο το έβαλαν αρχικά στο κάδρο των εκλογών κάτι υποψήφιοι τύπου Μητρόπουλου και Δημαρά, των οποίων η μόνη πρόταση για την περιφέρεια, όλο τους το πρόγραμμα, συμπυκνώνεται στη φράση “Όχι στο μνημόνιο”. Να με συγχωρείτε πολύ αλλά αυτό δεν είναι πολιτική πρόταση σοβαρού συνδυασμού.

Στη συνέχεια όμως και η Νέα Δημοκρατία αφού είδε πως η αντιμνημονιακή ρητορική, πουλάει και στην αυτοδιοίκηση, επέλεξε να δώσει πιο έντονο πολιτικό χρώμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές απ' όσο τους αρμόζει.
Και ποιος δεν είναι σίγουρος πως την Κυριακή 7 Νοέμβρη αν το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί συντριπτική ήττα σε δήμους και περιφέρειες δεν θα άρχιζαν οι γνωστοί άγνωστοι τις αηδίες περι απώλειας της λαϊκής εντολής και περι ανάγκης προσφυγής στις κάλπες, έχοντας στα χέρια τους την πιο αξιόπιστη δημοσκόπηση?

Ο Παπανδρέου δεν έθεσε κανένα εκβιαστικό δίλημμα, απλά μας επέστησε την προσοχή.

Αυτό που μας είπε λοιπόν είναι να μην ψηφίσουμε χαλαρά, αλλά με πολιτικά και αυτοδιοικητικά κριτήρια και αυτός θα ερμηνεύσει καταλλήλως το μήνυμα. Απλά μας προειδοποίησε γι' αυτό: "Προσέξτε πως ψηφίζετε γιατί το μήνυμα αυτών των εκλογών θα είναι εκκωφαντικό κι εγώ δεν θα μπορέσω να παραστήσω τον κουφό και να το παίξω τρελός. Αν μαυριστούν οι υποψήφιοι με το χρίσμα του Πασόκ θα θεωρήσω πως η ψήφος αυτή είναι όντως αντιμνημονιακή και πως έχω χάσει την λαϊκή εντολή."

Οι εκλογές αυτές είτε το θέλαμε είτε όχι, έχουν εξελιχθεί σε μία πολύ κρίσιμη πολιτική μάχη, με ευθύνη όλων και το μήνυμα που θα βγει από τις κάλπες θα είναι ηχηρό προς πάσα κατεύθυνση. Οπότε ψήφος συμπάθειας δεν χωράει, μόνο ψήφος ευθύνης. Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βασάνισα πολύ μέσα στο μυαλό μου το τι θα ψηφίσω και κατέληξα στο εξής:

Αν το δούμε από την μεριά της αυτοδιοίκησης ο Σγουρός είναι ένας πετυχημένος Νομάρχης, με πρόγραμμα και γνώση των προβλημάτων.
Αν το δούμε με πολιτικά κριτήρια με εκφράζει τόσο ο Σγουρός όσο και ο Ψαριανός.
Αν το δούμε με κριτήρια συμπάθειας, περισσότερο συμπαθής μου είναι ο Ψαριανός.
Αν το δούμε από τη σκοπιά του "τι μήνυμα θέλω να στείλω", το δικό μου μήνυμα θέλω να είναι μήνυμα στήριξης στον Γιώργο Παπανδρέου....

As simple as that.

αντι-Μνημονιακή ψήφος

Δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που διαμαρτύρονται για το "δίλημμα" που έθεσε ο Πρωθυπουργός. Δεν το καταλαβαίνω, γιατί αυτοί ακριβώς είναι που το ανακάλυψαν, το πρόβαλλαν και το έθεσαν στον πολίτη. Του έδωσαν μάλιστα και όνομα: "αντι-Μνημονιακή ψήφος".

Η εναντίωση σε μία κεντρική πολιτική απόφαση της Κυβέρνησης δεν είναι μόνο σεβαστή, αλλά και επιβεβλημένη όταν κάποιος θεωρεί ότι πρέπει να εναντιωθεί. Και δεν υπάρχει πιο δημοκρατικός τρόπος, να το κάνει, από την κάλπη. Και ένας Πρωθυπουργός που έχει δημοκρατικές ευαισθησίες, πρέπει να την σέβεται.

Απλά πέρασαν οι εποχές που πολιτικοί μπορούσαν να λαϊκίζουν ανέξοδα και οι πολίτες να ψηφίζουν "χαλαρά". Περνάμε την μεγαλύτερη κρίση εδώ και δεκαετίες και όλοι μας έχουμε την ευθύνη των επιλογών που κάνουμε.

Η δική μου άποψη είναι ότι οι πολίτες δεν είναι ευχαριστημένοι με το Μνημόνιο. Ποιος θα ήταν; Αλλά αναγνωρίζουν ότι είναι η καλύτερη επιλογή που έχουμε. Και βλέπουν ότι μέσα από αυτή την επίπονη διαδικασία, δημιουργείται ένα καλύτερο κράτος, αλλάζουν παθογένειες που μας κρατούσαν πίσω επί δεκαετίες, μπαίνουν τα θεμέλια για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που είχαμε ως σήμερα.

Υπάρχουν άλλοι, οι θεωρούν ότι η σημερινή κυβέρνηση με την πολιτική της "κάνει κακό στον τόπο" και πρέπει να φύγει. Σεβαστό.

Το ποιος έχει δίκαιο θα το δείξει η "αντι-Μνημονιακή ψήφος" την Κυριακή. Δυστυχώς, εις βάρος της ελευθερίας να επιλέξουμε τους τοπικούς άρχοντες αποκλειστικά και μόνο με τοπικά κριτήρια.

από την συνάντηση του Πρωθυπουργού με νέους επιχειρηματίες

παρουσίαση του "Ψηφιακού Σχολείου"

Την περασμένη Παρασκευή, 8.10.2010, έγινε σε ένα Λύκειο της Λήμνου η παρουσίαση του "Ψηφιακού Σχολείου". [*]

Διάβασα διάφορα και έχω την εντύπωση ότι η εικόνα που δημιουργείται στους περισσότερους όταν λέμε "ψηφιακό σχολείο", είναι μία τάξη από την οποία λείπει ο δάσκαλος και το μάθημα γίνεται από ρομπότ ή ότι ο μαθητής δεν πηγαίνει στο σχολείο, αλλά κάνει όλα τους τα μαθήματα μέσω internet.

Η αλήθεια είναι διαφορετική βέβαια. Η προσέγγιση του Ψηφιακού Σχολείου βασίζεται στο ότι το σχολείο δεν περιορίζεται στους τοίχους στου σχολικού κτιρίου. Ότι στην διαδικασία της μάθησης συμμετέχουν πολλοί περισσότεροι από τους δασκάλους και τους μαθητές -συμμετέχουν πολλές φορές οι γονείς, οι φίλοι, τα αδέλφια, η τοπική κοινωνία. Και ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε την σύγχρονη τεχνολογία για να δώσουμε σε όλους αυτούς που εμπλέκονται στην διαδικασία μάθησης τα εργαλεία ώστε να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα, πιο ευρεία, πιο πλούσια.

Με αυτή την λογική δημιουργήθηκε το digitalschool.ypaideias.gr, ένα site που συγκεντρώνει (και θα συγκεντρώσει πολύ περισσότερο) υλικό απαραίτητο ή χρήσιμο για το σχολείο.

Η πρώτη φάση ήταν να ψηφιοποιηθούν τα σχολικά βιβλία σε μορφή PDF, χωρισμένα σε ενότητες ώστε να είναι εύχρηστα. Παράλληλα, ξεκινώντας από το Γυμνάσιο, τα βιβλία μετατρέπονται και σε μορφή HTML που θα είναι ακόμη πιο χρήσιμη σε όποιον θέλει να αξιοποιήσει το υλικό αυτό.

Με την ψηφιοποίηση των βιβλίων, δημιουργήθηκε αυτόματα και μία ταξονομία, πάνω στην οποία μπορούν να προστεθεί σχετικό υλικό: διαδραστικές εφαρμογές ή σύνδεσμοι για σχετικό υλικό που βρίσκεται αλλού στο internet ή ακόμη και τα παλιότερα σχολικά βιβλία σε ψηφιακή μορφή. Όπως αναφέρει και ο Γενικός Γραμματέας του Υπ. Παιδείας στο video που ακολουθεί, αυτό είναι ένα έργο που δεν τελειώνει εύκολα: υπάρχει ατελείωτο υλικό και θα μπορούσε να δημιουργηθεί ακόμη περισσότερο που να συνδεθεί με το site και να είναι εύκολα προσβάσιμο.

Ήμουν πολύ σκεπτικός για τον "ψηφιακό πίνακα" που βλέπετε στην παρουσίαση. Η αλήθεια είναι όμως ότι είναι ένα πολύτιμο εργαλείο ώστε το πλούσιο αυτό υλικό να μπει εύκολα στην τάξη. Επίσης δίνει και επιπλέον δυνατότητες, όπως ότι ο καθηγητής μπορεί να έχει στον υπολογιστή του οτιδήποτε γράφτηκε στον πίνακα (π.χ. για να τα τυπώσει ή να τα στείλει με email στους μαθητές).

Πολλοί θα σταθούν στο ebook που παραδίδεται στον Παπανδρέου στο τέλος της παρουσίασης. Για εμένα αυτό είναι το λιγότερο -περισσότερο συμβολικό. Η ουσία είναι ότι ο δάσκαλος αποκτά πολύ καλύτερα εργαλεία για να κάνει το μάθημά του όπως θα ήθελε. Ότι ο μαθητής που αγαπάει ένα μάθημα μπορεί εύκολα από το σπίτι του να βρει περισσότερα πράγματα για αυτό. Ότι ο γονιός που θέλει να βοηθήσει το παιδί του να διαβάσει στο σπίτι, μπορεί και αυτός να το κάνει έχοντας περισσότερα εφόδια. (Να προσθέσω ότι στους στόχους του προγράμματος είναι μέσα από το παραπάνω site να μπορούν να συνεργάζονται μαθητές και καθηγητές και να ανεβάζουν και το δικό τους υλικό, αλλά αυτές οι λειτουργίες δεν είναι διαθέσιμες ακόμα).



Πιστεύω πραγματικά ότι αυτό το project μπορεί να αλλάξει βαθιά το σχολείο. [**] Μιλώντας με νέους εκπαιδευτικούς είδα πολλούς να ενθουσιάζονται με τις δυνατότητες που θα μπορούσαν να έχουν στην τάξη.

Αλλά δημιουργεί και νέα προβλήματα. Για παράδειγμα, πώς διασφαλίζουμε ότι οι νέες αυτές δυνατότητες είναι προσβάσιμες σε όλους, ανεξάρτητα από την οικονομική τους δυνατότητα ή την περιοχή που μένουν; Τί εξοπλισμό θα πρέπει να έχουν οι μαθητές στο σπίτι τους; Αν είχαν αντί για βιβλία, ηλεκτρονικά βιβλία, πώς θα άλλαζε η σχέση τους με το μάθημα, προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Πώς θα προστατέψουμε τον ακριβό εξοπλισμό που θα εγκατασταθεί στα σχολεία, όπως ο ψηφιακός πίνακας; Δεν πειράζει: μάλλον είναι πρόοδος για την Παιδεία μας να μας απασχολούν αυτά τα προβλήματα.

Και δυστυχώς, το project αυτό δεν μπορεί να λύσει άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία μας όπως κακές αίθουσες ή ελλείψεις σε υποδομές. Αλλά δεν συμφωνώ με την λογική ότι πρέπει να λυθούν πρώτα όλα τα άλλα, για να κάνουμε το επόμενο βήμα στην παιδεία. Τα χρόνια αυτά προβλήματα πρέπει να λυθούν έτσι κι αλλιώς -και ελπίζω το Υπ. Παιδείας και όσοι είναι αρμόδιοι να τα αντιμετωπίσουν. Παράλληλα όμως, μπορούμε να πηγαίνουμε και προς τα μπρος.

--
[*] disclosure: εδώ και μήνες, παρακολουθώ εκ μέρους του Γρ. Πρωθυπουργού το συγκεκριμένο έργο.
[**] Και ίσως δημιουργήσει και νέες αγορές: δεν θα με παραξενέψει για παράδειγμα να δούμε στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς να διαφημίζονται ebook readers "έτοιμοι, με όλα τα σχολικά βιβλία".

Δι@ύγεια, από 1.10.2010

Η πρόταση ακούστηκε πριν από χρόνια, από τον Παπανδρέου: "όλες οι υπογραφές υπουργών στο Διαδίκτυο". Σε πολλούς φάνηκε αδιάφορο, σε άλλους μία ουτοπική δέσμευση που δεν θα μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί στην Ελλάδα, για μερικούς έγινε ακόμη και αντικείμενο χλευασμού. Και μείναμε όσοι το θεωρούσαμε βασική προϋπόθεση για την διαφάνεια, να προσπαθούμε να το υποστηρίξουμε, στην θεωρία: "ναι, είναι εφικτό, ναι, χρειάζεται, κ.λ."

Με την έναρξη εφαρμογής του νόμου γνωστού ως "Δι@ύγεια", εδώ και 12 μέρες, η συζήτηση έχει λήξει. Όλες οι υπογραφές υπουργών είναι στο διαδίκτυο στην διεύθυνση http://et.diavgeia.gov.gr/.

Από την 1 Οκτωβρίου του 2010 τα Υπουργεία και οι δεκατρείς περιφέρειες, υποχρεούνται να αναρτούν αποφάσεις και πράξεις τους στο διαδίκτυο, μέσω του προγράμματος «Δι@ύγεια», το οποίο συντονίζει το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΕΣΑΗΔ) . Εφεξής οι πράξεις και αποφάσεις των φορέων δεν είναι εκτελέσιμες αν δεν αναρτηθούν στη Διαύγεια. (περισσότερα)

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση (μάλλον δεν έχω γίνει αρκετά κυνικός ακόμη) που τα ΜΜΕ δεν έχουν δώσει μεγαλύτερη δημοσιότητα σε κάτι που θεωρώ μία από τις μεγαλύτερες τομές στην δημόσια διοίκηση και στον τρόπο που λειτουργεί το κράτος.

Και όμως πήγαμε από αυτό



σε αυτό



Εγώ είμαι περήφανος, γιατί κάτι σημαντικό, στο οποίο πίστεψα, κάτι που αλλάζει τον τρόπο που λειτουργεί το τόσο διεφθαρμένο κράτος μας, κάτι που δίνει την δυνατότητα στον πολίτη να ελέγχει καλύτερα, το βλέπω να έχει υλοποιηθεί και να είναι σε λειτουργία.

--
Σημείωση: να θυμίσω ότι και τα ΦΕΚ, για τα οποία τόσες φορές είχαμε διαμαρτυρηθεί παλιότερα, είναι προσβάσιμα στον καθένα, χωρίς χρέωση, στο Εθνικό Τυπογραφείο από τις 26.7.2010