Βιώσιμες και δίκαιες συντάξεις σε μια ανοιχτή κοινωνία

Ένα άρθρο που με απλά λόγια αναλύει το θέμα του ασφαλιστικού. Με δεδομένο ότι η συζήτηση για το ασφαλιστικό είναι (και πάλι) ανοικτή (αλλά αυτή την φορά δεν έχουμε περιθώρια να μην βρούμε κάποιες λύσεις που θα έχουν βάθος χρόνου), νομίζω ότι καλό είναι να το διαβάσετε, είτε συμφωνήσετε μαζί του, είτε όχι.

Απομονώνω μερικά αποσπάσματα, για να κεντρίσω το ενδιαφέρον σας.

Η αποσιώπηση αυτής της απλής αλήθειας και η εμμονή στην «ανάγκη εξεύρεσης πόρων», ώστε να μην αλλάξει τίποτε, αναδεικνύει μια ενδιαφέρουσα όψη της διαμάχης: ότι μερικοί, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, είναι έτοιμοι να στείλουν το λογαριασμό –και τι λογαριασμό!– στη γενιά των παιδιών τους, στο όνομα πάντοτε της αλληλεγγύης των γενεών.

[...]

Επιπλέον, ναι μεν η εισφοροδιαφυγή συμφέρει πρωτίστως τον εργοδότη, αλλά συχνά ωφελεί και τον εργαζόμενο. Ένας ασφαλισμένος με χαμηλές αποδοχές θα πάρει την ίδια σύνταξη –την κατώτατη– είτε συγκεντρώσει 4.500 ένσημα (15 έτη ασφάλισης) είτε 9.500 (31 έτη και 8 μήνες). Με αυτά τα δεδομένα, παρ’ ότι καταστροφική για τα οικονομικά του συστήματος, από τη σκοπιά των ασφαλισμένων η εισφοροδιαφυγή συνιστά ορθολογική επιλογή. Γι’ αυτό, όσο ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων παρέχει κίνητρα «χειραγώγησης» των κανόνων του συστήματος[6], οι εκκλήσεις για την πάταξή της θα διατηρούν έναν αυστηρά τελετουργικό χαρακτήρα.

[...]

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, οι συντάξεις είναι υπερ-ανταποδοτικές για όλους τους τύπους ασφαλισμένων στο Δημόσιο, στις τράπεζες, στον ΟΓΑ, στις ΔΕΚΟ, καθώς και στα «ευγενή ταμεία» γιατρών-δικηγόρων-μηχανικών. Αντίθετα, οι συντάξεις είναι υπο-ανταποδοτικές για τους μισούς σχεδόν τύπους ασφαλισμένων στο ΙΚΑ.

[...]

Ας κάνει διάλογο η κυβέρνηση με τους κοινωνικούς φορείς. Αρκεί να μην έχει αυταπάτες ότι η λύση θα έλθει συζητώντας με εκείνους που «θα βρεθούν για πολλοστή φορά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τελικό πάντα στόχο το πώς δεν θα αλλάξει το σύστημα»