ποιος θα ήθελε να είναι στην θέση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη;

Το έχω γράψει και παλιότερα: θεωρώ ότι η παρουσία πάνοπλων αστυνομικών στο κέντρο της πρωτεύουσας αποτελεί περίτρανη απόδειξη της αποτυχίας μας ως κοινωνία -μία κοινωνία με τόσο βαθιά προβλήματα που για να διατηρήσει την τάξη έχει ανάγκη (τουλάχιστον) την απειλή του όπλου. Κρίνοντας λοιπόν από την έκταση της παρουσίας της αστυνομίας τις τελευταίες μέρες, η κοινωνία μας έχει αποτύχει παταγωδώς.

Όπως και σε τόσους άλλους τομείς, η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε και στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης: κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία προαναγγελθείσα βίαια σύγκρουση. Και όποιος δεν το βλέπει αυτό, εθελοτυφλεί.

Με αυτούς που έχουν δηλώσει ως επιδίωξή τους να καταργήσουν την έννομη τάξη, ενισχυμένους. Με τους χαβαλέδες/μπαχαλάκηδες να περιμένουν την ευκαιρία για να εκτονωθούν, να αυτοεπιβεβαιωθούν ή να λύσουν παλιούς λογαριασμούς με την αστυνομία. Με τους δραστήριους, ενεργούς πολίτες που διαδηλώνουν ειρηνικά να μην εμπιστεύονται το κράτος και την αστυνομία και να τους θεωρούν εχθρούς τους. Με αρκετούς να επιζητούν την σύγκρουση και την κλιμάκωση όποιων επεισοδίων. Με την αστυνομία να έχει δώσει τα τελευταία χρόνια πολλαπλά δείγματα κατάχρησης εξουσίας, παρανομίας, ατιμωρησίας, ίσως και συνεργασίας με ακραία στοιχεία -πρακτικές που ενισχύουν και στηρίζουν όλα όσα λέγονται εναντίον της.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει πολίτης με δημοκρατικές ευαισθησίες που θα ήθελε να είναι στην θέση του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη αυτές τις μέρες. Γιατί σε αντίθεση με όλους εμάς που μπορούμε να επισημαίνουμε τί δεν πρέπει να κάνει η αστυνομία, αυτός έπρεπε να αποφασίσει τί θα κάνει.

Και νομίζω ότι έκανε το μόνο πράγμα που θα μπορούσε, την δεδομένη στιγμή.

Χρησιμοποίησε, την αστυνομική δύναμη που είχε στην διάθεσή του -αυτή, που δυστυχώς έχει (κατά την γνώμη μου) διασυνδέσεις με ακροδεξιά στοιχεία, που διακρίνεται συχνά από ανικανότητα, που, αν μη τί άλλο, δεν έχει στο σύνολό της το επίπεδο και το ήθος που θα θέλαμε. Δεν βλέπω πώς θα μπορούσε μέσα σε 50-60 μέρες να αλλάξει την αστυνομία στο σύνολό της.

Και έδρασε στο νομικό πλαίσιο που υπάρχει σήμερα -για το οποίο έχω εκφράσει τις ενστάσεις μου, αλλά αυτό είναι σήμερα.

Κάτι κατάφερε. Αυτό το "κάτι" είναι ότι αντιμετώπισε το ένα μέρος του προβλήματος, ότι δηλαδή, αυτές τις μέρες η κατάσταση δεν ξέφυγε από κάθε όριο (από καμία πλευρά), όπως ήταν πολύ πιθανό (και όπως είχε προαναγγελθεί) να γίνει.

Προσωπικά δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερη η έκβαση -όχι ότι ήταν καλή, απλά δεν μπορώ να δω πώς θα πολύ ήταν καλύτερη, με τα δεδομένα που υπάρχουν. Μπορώ να θυμηθώ τί έγινε πριν από ένα χρόνο, με την απουσία της αστυνομίας. Μπορώ και να φανταστώ τα έκτροπα από την πλευρά της συγκεκριμένης αστυνομίας, κάτω από μία άλλη, συντηρητική, πολιτική ηγεσία που θα αποφάσιζε να δείξει "σιδερένια πυγμή".

Δεν θεωρώ ότι πέτυχε -είδαμε αστυνομικούς να επιτίθενται με τις μηχανές τους στο πλήθος, είδαμε και εγκληματικά στοιχεία να χτυπάνε με καδρόνια αστυνομικούς και πανεπιστημιακούς. Ούτε ότι απέτυχε -σε καμία περίπτωση τα γεγονότα δεν είχαν την έκταση που όλοι φοβόμασταν.

Αυτό θα το κρίνω στο επόμενο διάστημα:

Αν καταλήξουμε κάθε φορά να χρειάζονται χιλιάδες πάνοπλοι αστυνομικοί στους δρόμους που θα δείχνουν αυταρχικότητα και εκατοντάδες προσαγωγές για να διατηρούμε την έννομη τάξη, τότε ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης και η κυβέρνηση έχουν αποτύχει. [*]

Αν μέσα στο επόμενο διάστημα δούμε να καταδικάζονται (πειθαρχικά, αλλά και ποινικά) οι αστυνομικοί που άσκησαν βία χωρίς λόγο ή ακολούθησαν εγκληματικές τακτικές, αν δούμε επιτέλους να φέρουν οι αστυνομικοί διακριτικά, αν καταργηθεί ο νόμος περί κουκούλας και DNA, αν δούμε την αστυνομία να μετατρέπεται σε αυτό που πρέπει να είναι, τότε θα μιλάμε για μία σημαντική και ουσιαστική επιτυχία. [*]

Θα περιμένω, λοιπόν.

--
[*] θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι το θέμα δεν είναι μόνο θέμα αστυνομίας: πρέπει παράλληλα να λυθούν πολλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, πρέπει να επανέλθει η αίσθηση ότι απονέμεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε και έχει αξία να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί και όχι να πολεμάμε μεταξύ μας τραβώντας διάφορες διαχωριστικές γραμμές.