καλά κάνουν και πηγαίνουν οι πολιτικοί στις πυρκαγιές

Δυστυχώς το έργο το έχουμε ξαναδεί με τις πυρκαγιές -δεκάδες φορές, ανάλογα με την ηλικία του καθενός.

Είμαι σίγουρος λοιπόν, ειδικά με την σημερινή απαξίωση της πολιτικής, ότι θα αρχίσουν κάποιοι να λένε, γιατί πήγαν οι βουλευτές της ΝΔ στις πυρκαγιές, γιατί πάει ο Παπανδρέου στις πυρκαγιές, κ.λ. κ.λ. Και θα διαβάσουμε για υποκρισία των πολιτικών, για καπήλευση, για πολιτική στα αποκαΐδια.

Και σε πολλές περιπτώσεις μπορεί όλοι αυτοί να έχουν δίκιο. Και σε αρκετές, μπορεί η παρουσία πολιτικών να δημιουργεί και προβλήματα.

Αλλά εγώ θέλω να είναι εκεί. Θέλω να είναι εκεί, γιατί δεν γίνεται να ασχοληθούν μετά με τα Χ καμένα σπίτια, τις Ψ καμένες ελιές και τα (ας ελπίσουμε μηδέν) θύματα, ως αριθμούς. Πρέπει να είναι εκεί. Να έχουν δουν στα πρόσωπα την αγωνία, τον φόβο και τον πόνο. Να τα βλέπουν στον ύπνο τους. Να φοβηθούν. Να κλάψουν. Να απελπιστούν.

Δεν ισχύει μόνο για τις φωτιές αυτό. Ισχύει για τα πάντα. Π.χ. είναι πολύ εύκολο να μιλάς για τα (εκατοντάδες; χιλιάδες;) θύματα των τροχαίων και να αναλύεις, να τσακώνεσαι, να κατηγορείς, να προτείνεις με ελαφριά καρδιά. Εγώ θέλω όλοι οι πολιτικοί να περνάνε ένα βράδυ τον μήνα σε ένα εφημερεύον νοσοκομείο -να δουν τα ακρωτηριασμένα παιδιά, τα ανοικτά κεφάλια, τους δικούς τους να κλαίνε.

Οι πολιτικοί πρέπει να βγουν από την γυάλα τους. Και ναι, θέλω να πάνε στα καμμένα. Να πάνε στα νοσοκομεία. Να πάνε στους καταυλισμούς των μεταναστών. Να μιλήσουν με τους εξαρτημένους από ναρκωτικά. Να πάνε. Να δούνε.