Ας ασχοληθούν οι πολιτικοί "δημοσιογράφοι" (με προβλημάτισε πολύ που θα βάλω τα εισαγωγικά), με το αν η διαφορά στις Ευρωεκλογές θα είναι 1%, 2% ή 10%, ας βάλουν τα στοιχήματά τους οι bookmakers και ας ακονίσουν τα μαχαίρια τους οι "εσωκομματικοί" σε όλο το πολιτικό φάσμα. Για εμένα το σημαντικότερο στοίχημα των Ευρωεκλογών είναι να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να μετουσιώσει σε πολιτική πρόταση την αμφισβήτηση του νεο-συντηρητισμού.
Για εμένα ο νεο-συντηρητισμός, όπως εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια τόσο σε ΗΠΑ, όσο και σε Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, είχε σαν βασικό χαρακτηριστικό την αλαζονεία του ισχυρού. Αλαζονεία σε επίπεδο στρατιωτικό ("θα σας εκδημοκρατίσουμε με πόλεμο"), αλαζονεία σε επίπεδο ασφάλειας ("θα σας πούμε εμείς ποιο είναι το καλό σας"), αλαζονεία σε επίπεδο οικονομίας ("οι διαρθρωτικές αλλαγές, θα έχουν ένα κόστος, αλλά μετά οι αγορές θα λειτουργήσουν υπέρ της ανάπτυξης"), αλαζονεία στον τρόπο διαχείρισης του Κράτους (από τον Ράμσφελτ, μέχρι τον Βουλγαράκη), κ.λ.
Ο νεο-συντηρητισμός απενοχοποίησε τις "παράπλευρες απώλειες" (στον πόλεμο, στην οικονομία, στις ατομικές ελευθερίες, στην ανάπτυξη, στην διαχείριση του δημόσιου πλούτου) που νομίζω ότι είναι και η καλύτερη ένδειξη αλαζονείας του ισχυρού που αποφασίζει "για το καλό" των άλλων (αλλά και το δικό του..) από την ασφάλεια που το προσφέρει η οικονομική, στρατιωτική ή κοινωνική θέση του.
Η πρόσφατη οικονομική κρίση, μαζί με την αμφισβήτηση της πολιτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο είναι τόσο αποτέλεσμα αυτής της αλαζονείας, όσο και ευκαιρία για αμφισβήτηση του μοντέλου που την γέννησε.
Το ΠΑΣΟΚ έχει αυτή την στιγμή την ευκαιρία να μετουσιώσει αυτή την αμφισβήτηση σε μία πολιτική πρόταση. Δεν μιλάω για κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα, δεν έχουμε εθνικές εκλογές. Ούτε για μία γραφική αμφισβήτηση τύπου ΚΚΕ.
Μιλάω για μία πολιτική πρόταση που για παράδειγμα αναγνωρίζει την αξία της αγοράς, του ανταγωνισμού και του ιδιωτικού τομέα, αλλά δεν θεωρεί "λογικό" κόστος (παράπλευρη απώλεια...) να μείνει κάποιος άνεργος και αβοήθητος για 1-2 χρόνια μέχρι να γίνουν οι "διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία" -δεν αναπληρώνεις τον πόνο του άνεργου γονιού με το να λειτουργεί καλύτερα η αγορά εργασίας μετά από μερικά χρόνια, ούτε του δανειολήπτη που αναγκάζεται να χάσει το σπίτι του με το να αφήσεις το χρηματοπιστωτικό σύστημα "να διορθωθεί" μέσα από την κρίση.
Που δεν αποδέχεται ότι μπορείς να αφήσεις την Παιδεία να λειτουργήσει μόνο με κανόνες ανταγωνισμού, αδιαφορώντας για το αν υπάρχουν νηπιακοί σταθμοί σε κάποιες περιοχές και αν οι γονείς έχουν την δυνατότητα να τους πληρώνουν.
Που δεν θεωρεί δεδομένο ότι ο τρόπος να κυβερνήσεις μία χώρα της ΕΕ είναι η προσήλωση στους δείκτες του Σύμφωνου Σταθερότητας, ανεξάρτητα με το αν αυτοί πιέζουν τα κράτη να περιορίσουν τις κοινωνικές παροχές, ανεξάρτητα με το αν αποτελούν εμπόδιο για επενδύσεις προς ένα εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο.
Ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα λάβει το ΠΑΣΟΚ (αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα είναι πρώτο κόμμα) στις ευρωεκλογές, θεωρώ ότι το πρώτο ζητούμενο είναι να μπορέσει (το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και το PES στην Ευρώπη) να αναδείξει την εναλλακτική του πολιτική πρόταση. Να εξηγήσει τί εννοεί "πρώτα ο πολίτης". Να αναδείξει την Πράσινη Ανάπτυξη. Να μιλήσει για την αντιμετώπιση του φόβου και της βίας μέσα από ελευθερίες, όχι μέσα από τον περιορισμό τους. Αυτά πρέπει να πετύχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου