2008-09-30

νομίζω ότι ο Καραμανλής θα επιλέξει τα αδιέξοδα.

Την ώρα που η αμερικανική οικονομία καταρρέει, τα προβλήματα έρχονται στην Ευρώπη και την Ελλάδα, το θέμα του ασφαλιστικού είναι ανοικτό, το Κυπριακό θα έχει ίσως σύντομα εξελίξεις, το Σκοπιανό μοιάζει να κινείται, ο Καραμανλής ασχολείται με τα "του κόμματος".

Η παραγωγή πολιτικής από το Μαξίμου έχει επικεντρωθεί στο αν "περιμένει στην γωνία τον Τατούλη" (οφείλω να του αναγνωρίσω ότι ήταν ο μόνος που δεν μάσησε τα λόγια του την Παρασκευή), αν θα διαγράψει τον Δαϊλάκη, αν ο Γιαννόπουλος έστειλε την συνέντευξη το πρωί ή το απόγευμα, ποιες είναι οι ισορροπίες στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ., αν θα γίνει ανασχηματισμός.

Δεν είναι ανικανότητα. Είναι επιλογή. Μία επιλογή που βασίζεται στην διαχείριση του φόβου και της ανασφάλειας. Ο Καραμανλής δεν θα προσπαθήσει να βρει λύσεις. Θα προσπαθήσει να δημιουργήσει προβλήματα και κρίσεις.

Επεισόδια σε διαδηλώσεις; Βουλευτές της Ν.Δ. που απειλούν να ρίξουν την κυβέρνηση; Κρίση σε θέματα εξωτερική πολιτικής; Όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ του. Να επισκιάσουν τα σκάνδαλα κακοδιαχείρισης της εξουσίας και της δημόσιας υπηρεσίας. Να κάνουν τις πολιτικές του επιλογές να μοιάζουν μονόδρομος. Και αν όλα πάνε στραβά, θα μας μιλήσει για "ασύμμετρες απειλές" ή ξένα κέντρα ή οργανωμένα συμφέροντα που θέλουν να τον ρίξουν.

Μου την σπάει που τα γράφω αυτά. Κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε για τον προϋπολογισμό (και να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε σε συγκεκριμένες επιλογές για τα θετικά τους ή τα αρνητικά τους), για την κατάσταση στην υγεία, για τους νηπιακούς σταθμούς, για το μοντέλο ανάπτυξης. Αντί για αυτά, μιλάμε και πάλι για τις εσωκομματικές ισορροπίες, τις δημοσκοπήσεις, τον πιθανολογούμενο χρόνο που θα γίνουν οι επόμενες εκλογές.

Οι συζητήσεις αυτές θα αργήσουν, μέχρι να φτάσουμε σε αδιέξοδο και οι μόνες επιλογές θα μοιάζουν να είναι ακινησία ή οπισθοδρόμηση.

Υπάρχει όμως πάντα και η υπέρβαση. Υπάρχουν δίκαιες λύσεις. Υπάρχει η δυνατότητα διαλόγου και συναίνεσης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Υπάρχουν πολιτικές που μπορούν να οδηγήσουν σε ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου. Υπάρχει η επιλογή να επενδύσουμε στα όνειρα και όχι στους εφιάλτες.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι είναι VryPan..Λες και τα προβλήματα του τόπου και των πολιτών είναι το αν η Ν.Δ καταφέρει να ξαναπεράσει μπροστά στις δημοσκοπήσεις..Και άντε και ξαναπερνάει μπροστά..Ποια προβλήματά μας θα λυθούν; Τι καλύτερο θα έρθει στη δικιά μου ζωή, στη ζωή της αδερφής μου και των δικών μου ανθρώπων; Σε ποια πατρίδα (τι θα έχει απομείνει άραγε από τον δημόσιο πλούτο) θα μεγαλώσω αύριο μεθαύριο τα παιδιά μου; Έτσι είναι VryPan..Το μόνο τους θεματάκι είναι το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, γιατί όλοι αυτοί (κομματικές κλίκες, ΜΜΕ, "επικοινωνιακές πολιτικές") πρέπει να αναμετρηθούν "κατά του δαίμονα εαυτού", αλλά αυτό θέλει κόπο, θυσίες, ατομική και συλλογική προσπάθεια.. Ο γάιδαρος του διπλανού μου ας πεθάνει και τι με νοιάζει εμένα.. Βαρύς χειμώνας έρχεται..

Υ.Γ: Θα δούμε (και θα φρίξουμε..) να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα (μα ΟΛΑ) προκειμένου να μείνουν στην εξουσία..
Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι τις ευθύνες μας.. Έχετε κοιτάξει τώρα τελευταία τον εαυτό σας στα μάτια;

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα...Το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα,αποτελεί συστατικό χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής τα τελευταία 4,5 χρόνια. Η επιστροφή στη real politic και στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, όπως η οικονομία, η υγεία και η παιδεία, θα δώσει την ευκαιρία στη Δημοκρατική παράταξη να κάνει εμφανείς τις διαφορές της απο τη φιλελεύθερη και λαικίζουσα δεξιά.

Evangelia είπε...

Δυστυχώς, η ιστορία αποδεικνύει ότι κάθε φορά που καλλιεργείται φόβος, κερδίζουν τα συντηρητικά και ακόμα χειρότερα τα φασιστικά ή ρατσιστικά κόμματα. Οι πολίτες θεωρούμε ότι η "σταθερότητα" και ο "στιβαρός" αρχηγός θα μας λύσουν την άθλια καθημερινότητά μας. Δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά ανάμεσα στη συντηριτική πολιτική που λέει στον πολίτη είσαι μόνος και λύσε τα προβλήματά σου παλεύοντας με μια ανεξέλεγκτη και ασύδοτη αγορά και στην προοδευτική πολιτική που άποδέχεται το κράτος και την κυβέρνηση ως ελεγκτή και ρυθμιστή της αγοράς, για να προστατέψει τον αδύναμο κρίκο που είναι ο μεμονωμένος πολίτης. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η ακρίβεια είναι το κυρίαρχο πρόβλημα. Τι έκανε η κυβέρνηση για αυτό; Αρνούνταν για χρόνια πεισματικά να το παραδεχτεί, όταν αναγκάστηκε να το παραδεχτεί έριξε το φταίξιμο στον καταναλωτή γιατί "χόρευε ταγκό με το βιομήχανο". Για το ταγκό χρειάζεται και μουσικός, αλλά αυτό το παρέβλεπε η κυβέρνηση Καραμανλή. Το ταγκό των δύο είναι η συντηριτική άποψη για τα προβλήματα του πολίτη. Το ταγκό για τρεις με την κυβέρνηση στο ρόλο του μουσικού, που ουσιαστικά καθορίζει το ρυθμό, είναι η προοδευτική άποψη για την αγορά. Και επειδή απέτυχαν παταγωδώς τώρα ψάχνουν εχθρούς που θα ρίξουν την "καλή" μας κυβέρνηση και τον "αδιάφθορο" πρωθυπουργό μας, για να αποπροσανατολίσουν. Αλήθεια είδε κανείς χτες Λαζόπουλο; Μου έφερε αναγούλα. Μόνο την αφίσα του Τσίπρα δεν είχε ως μπακγκράουντ.

Ανώνυμος είπε...

Λες: "Υπάρχει όμως πάντα και η υπέρβαση. Υπάρχουν δίκαιες λύσεις. Υπάρχει η δυνατότητα διαλόγου και συναίνεσης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Υπάρχουν πολιτικές που μπορούν να οδηγήσουν σε ανάπτυξη και παραγωγή πλούτου. Υπάρχει η επιλογή να επενδύσουμε στα όνειρα και όχι στους εφιάλτες."...

Καλά τα υπόλοιπα, αλλά αυτό σε κάνει να ακούγεσαι σαν από (προεκλογικό?!) φυλλάδιο.
Πολύ θεωρητικό κομματικό σύνθημα και δυστυχώς ακυρώνει τον υπόλοιπο συλλογισμό σου, μιας και δείχνει ότι έχεις θεωρητική μόνο προσέγγιση της πραγματικότητας, παραθέτοντας γενικόλογες αρλούμπες.

Αυτά, γιατί ως αντίβαρο σε μια αδιέξοδη πράγματι καθημερινή συζήτηση όπως λες, χρειάζονται συγκεκριμένες ρεαλιστικές θέσεις και ΟΧΙ άλλα γενικόλογα κομματικά συνθήματα.

Χορτάσαμε από "όνειρα αντί για εφιάλτες" (σύνθημα ΠΑΣΟΚ από τη ναφθαλίνη, κάπου εκεί στην εποχή Μητσοτάκη) και από "υπάρχουν άλλα μοντέλα παραγωγής πλούτου..." Ναι; Ποιά;;;

Όπως λες κι εσύ σωστά "Μου την σπάει που τα γράφω αυτά. Κανονικά θα έπρεπε να μιλάμε για την ουσία"

Παναγιώτης Βρυώνης είπε...

@Γιώργος Λαμπιρίδης: Είναι όμως λίγο αποκαρδιωτικό, να θεωρείται λαϊκισμός, όταν ένας άνθρωπος (σχετικά...) νέος, χωρίς παλιότερη ανάμειξη στην πολιτική λέει ότι ονειρεύεται κάτι καλύτερο. Το καταλαβαίνω, αλλά τί να κάνω, να αυτολογοκριθώ;

Νομίζω ότι αρκετά συχνά έχω γράψει για συγκεκριμένα θέματα, προβλήματα και λύσεις, οπότε μπορείς να τα θεωρήσεις τον εκεί πραγματισμό ως ελαφρυντικό :-)

barel είπε...

Εμένα πάντως οι πρακτικές του σεμνού και ταπεινού Καραμανλή δε με ξαφνιάζουν καθόλου. Είναι οι ίδιες οι πρακτικές που ακολουθούν οι νεολαίοι του στα πανεπιστήμια και οι συνδικαλιστές στους χώρους δουλειάς. Να πετούν την μπάλλα συνεχώς έξω απο το γήπεδο της πραγματικής πολιτικής. Όσο για τις παρεναίσεις του Καραμανλή για επιστροφή στην πολιτική τις λαμβάνω σαν το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκαλο, την μηδενική ανοχή, το άπλετο φως, τις μετταρυθμίσεις και τα υπόλοιπα λόγια του αέρα ή μάλλον λόγια του Λούλη...