Το σχέδιο στήριξης της αμερικανικής οικονομίας απορρίπτεται από το κογκρέσο, με ευθύνη των ρεπουμπλικάνων. Πέρα από τις λεπτομέρειες του σχεδίου (που σε κάποια σημεία του ήταν σκανδαλώδες), έχει ενδιαφέρον να σταθούμε σε ένα άλλο σημείο: την διαχείριση του φόβου από την αμερικανική δεξιά.
Ο Μπους κατάφερε να βγει κερδισμένος από τις χειρότερες συμφορές που αντιμετώπισαν οι ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Από την 11 Σεπτέμβρη ως τον τυφώνα Κατρίνα. Από ένα άδικο και σε μεγάλο βαθμό αποτυχημένο πόλεμο στο Ιράκ ως ένα εντελώς αποτυχημένο πόλεμο εναντίον των Ταλιμπάν. Συμφορές για τις οποίες μπορεί να πει κανείς ότι είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης ο ίδιος.
Το ενδιαφέρον είναι πώς το έκανε. Μέσα από την διαχείριση του φόβου της κοινωνίας, συχνά διογκώνοντάς τον ακόμη περισσότερο. Διότι σε αυτές τις στιγμές που η κοινωνία βλέπει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, εκδηλώνει τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της. Φοβάται να κάνει το βήμα προς τα εμπρός. Φοβάται και προτιμάει να μην αλλάξει τίποτα, ακόμη και αν οι αλλαγές είναι για το καλύτερο. Προτιμάει την "ασφάλεια" του στρατού από τις δυνατότητες της δημοκρατίας -έστω και σε συμβολικό επίπεδο, π.χ. ανάδειξη Μπους-στρατάρχη αντί Μπους-προέδρου.
Θα μπούμε σε μία περίοδο φόβου και ανασφάλειας. Ο φόβος ευνοεί την συντήρηση και οι συντηρητικές δυνάμεις ξέρουν να τον εκμεταλλεύονται πάντα.
Θα δούμε φαντάζομαι και εδώ τα ίδια. Ο Καραμανλής έχει δείξει ότι ακολουθεί τα βήματα του Μπους, μερικές φορές σε γελοίο βαθμό. Ελπίζω όμως ότι η ελληνική κοινωνία θα τολμήσει να αλλάξει προς το καλύτερο και δεν θα εγκλωβιστεί σε αυτά που την κρατάνε δέσμια και την σπρώχνουν όλο και πιο κάτω. (Το ίδιο ελπίζω και για την αμερικανική, αλλά δεν μου πέφτει λόγος.)
2 σχόλια:
Εμένα πάντως άλλο με εντυπωσίασε. Το προσέξατε πως τόσο οι Δημοκρατικοί, όσο και οι Ρεπουμπλικανοί δεν ψήφισαν ομόφωνα και βάσει τη "γραμμή του κόμματος"; 60% των Δημοκρατικών υπερ και 60% των Ρεπουμπλικανών κατά.
Πείτε μου πότε πρόκειται να δούμε κάτι παρόμοιο να συμβαίνει και στην Ελλάδα, τη στιγμή που σήμερα όποιος "τολμήσει" να ψηφίσει κατα συνείδηση (γι' αυτό άλλωστε εκλέγουμε βουλευτές και όχι απλά κόμματα) αμέσως γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και το μαύρο πρόβατο του εκάστοτε κόμματος.
Μπορεί οι ΗΠΑ να έχουν 1002 αρνητικά τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Αλλά ένα καλό που έχουν είναι πως (τουλάχιστον έως κ πριν την τρομοϋστερία) όταν λένε πως ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφραστεί το εννοούνε και αυτό γίνεται στην πράξη.
@Jim.Hellas: συμφωνώ με το ότι οι βουλευτές πρέπει να ψηφίζουν κατά συνείδηση.
ΑΛΛΑ, ο συλλογισμός είναι λάθος. ΔΕΝ υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ ΗΠΑ-Ελλάδος. Π.χ.:
1. ο Bush δεν μπορεί να επανεκλεγεί.
2. ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται σε ξεχωριστές εκλογές από τα μέλη του Κογκρέσου. Μπορεί το ένα κόμμα να έχει την πλειοψηφία στο Κογκρέσο και το άλλο να έχει εκλέξει τον Πρόεδρο. Ο Πρόεδρος δεν χρειάζεται ψήφο εμπιστοσύνης από κάποιο άλλο όργανο.
3. Σε πάρα πολλά θέματα, η καθημερινότητα των πολιτών δεν εξαρτάται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά από την τοπική (κυβερνήτης κ.λ.)
4. Τα μέλη του Οίκου των Αντιπροσώπων εκλέγονται κάθε δύο χρόνια. Ο Πρόεδρος κάθε 4. Οι γερουσιαστές κάθε 6.
5. Υπάρχουν και άλλες διαφορές, στο δικαστικό σύστημα κ.λ.
Όπως καταλαβαίνετε, είναι τελείως διαφορετική η δομή της εξουσίας, άρα το "να δούμε πότε θα γίνει και εδώ κάτι τέτοιο", είναι άτοπο ως συλλογισμός.
Δημοσίευση σχολίου