Αυτές τις μέρες στο Denver, έχω την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά πώς βλέπουν και οι Αμερικανοί διάφορα θέματα που μας απασχολούν εμάς. Βλέπω επίσης, κάποια πράγματα που συχνά τα αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα μέσα από ένα "μυθικό" πρίσμα, νομίζοντας ότι υπάρχουν κάποιες απλές λύσεις και συχνά παρουσιάζοντας την αγορά ως απλή, μοναδική και αποτελεσματική λύση.
Ένα από τα θέματα που απασχολεί τους Αμερικανούς είναι το ασφαλιστικό, από την πλευρά της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε στην Ελλάδα, "αν έδινα όσα λεφτά δίνω στο ΙΚΑ (π.χ.), σε μία ιδιωτική ασφάλεια, θα μου κάναν ..."
Λοιπόν, στην Αμερική, 1.85 εκατομμύρια πολίτες πτωχεύουν κάθε χρόνο γιατί κάποιο μέλος της οικογένειάς τους αντιμετώπισε ένα σοβαρό θέμα υγείας! (Και σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και πολλούς ακόμη που μπορεί να μην πτωχεύουν, αλλά να χάνουν ένα σημαντικό μέρος της περιουσίας τους).
Άκουσα συγκεκριμένη ιστορία, ενός blogger που γνώρισα. Μου είπε ότι όταν ο πατέρας του διαγνώστηκε με καρκίνο, πριν από μερικά χρόνια, το πρώτο πράγμα που είπε ήταν "θα καταστραφούμε". Για να κάνει την θεραπεία που του πρότειναν θα έπρεπε να πουλήσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν και πάλι να μην ξέρουν αν θα φτάσουν. Ο πατέρας του προτίμησε να μην κάνει την θεραπεία για να σώσει την οικογένειά του από οικονομική καταστροφή -πέθανε 1 χρόνο αργότερα.
Γνωρίζω πολλά από τα στραβά του δικού μας συστήματος (όλα φαντάζομαι ότι δεν τα γνωρίζει κανείς), αλλά ας σκεφτούμε ότι αυτό το σύστημα, με όλα τα στραβά του, μας παρέχει υπηρεσίες που στις σοβαρές περιπτώσεις οι περισσότεροι από εμάς δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, ό,τι και να είχαμε κάνει. Θα μου πείτε, φακελάκια, καθυστερήσεις, κακή λειτουργία νοσοκομείων, ανυπαρξία προσωπικού κ.α. με τα οποία συμφωνώ. Στην διάγνωση συμφωνούμε. Στην θεραπεία του προβλήματος διαφωνώ -με όσους θεωρούν ότι τα προβλήματα θα λυνόντουσαν αν μεταφέραμε την ασφάλιση στον ιδιωτικό τομέα, έτσι απλά.
Δεν λέω "να είμαστε και ευχαριστημένοι". Λέω ότι πρέπει να προστατέψουμε αυτό που έχουμε, που είναι πολύτιμο και να βάλουμε τα δυνατά μας για να διορθώσουμε τα προβλήματά του.
4 σχόλια:
Η ταινία Sicko του Michael Moore είναι αποκαλυπτική για το σύστημα υγείας των ΗΠΑ , ενδιαφέρων έχει και η σύγκριση που κάνει με τα αντίστοιχα συστήματα υγείας του Καναδά , ευρωπαϊκών χωρών και της Κούβας .Πραγματικά θλιβερό .
h Hilary εκανε πολλα σε αυτο το τομεα, συκροτισε μια ομαδα, κυριως απο γυναικες, το 1993, και δουλεψε για 2-3 χρονια πανω σε ενα universal healtcare συστημα αλλα δυστυχως δεν πετυχε κατα 100%. Ηταν ομως αυτο που ηθελε για να την αγαπησουν οι bluecollars των εργατικων πολιτειων και σιγουρα της εδωσε μια σχετικη εμπειρια. Θα μπορουσε ανετα να χρησιμοποιηθει απο τον μπαρακ σε μια παρομοια θεση.
Για το δικο μας συστημα...το ΙΚΑ ειναι απαραδεκτο, π.χ. σε σχεση με το ΤΕΒΕ. οταν σου δινει μονο καποια συμμετοχη και οχι 100% καλυψη οπως το NHS στην βρετανια τοτε δεν διαφερει σε πολλα απο το medicare της Αμερικης. Σημειωση ειναι οτι το medicare einai δημιουργημα του L.Johnson το 1965 και παντα οι Dems ηταν υπερυφανοι για αυτο
Αναρρωτιέμαι αν ο πατέρας του blogger που αναφέρεις ήταν ασφαλισμένος κάπου ή όχι. Από τα 1,85 εκατομμύρια αμερικανών που πτωχεύουν κάθε χρόνο λόγω ιατρικών χρεών, η συντριπτικότατη πλειοψηφία είναι ανασφάλιστοι.
Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως το σύστημα εδώ δουλεύει. Γενικώς το σύστημα της ιατροφαρμακευτικής κάλυψης είναι ένα περίπλοκο ζήτημα το οποίο σε καμιά χώρα δεν δουλεύει ικανοποιητικά. Ειδικά στις ΗΠΑ όπου χτυπάει η καρδιά της ιατροφαρμακευτικής καινοτομίας στον πλανήτη, τα έξοδα είναι τεράστια. Η ανάπτυξη νέων φαρμάκων και ιατρικών τεχνικών γίνεται σε ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες επιδιώκουν την απόσβεση των επενδύσεών τους.
Το πρόβλημα δηλαδή δεν λύνεται εύκολα. Απλές λύσεις του τύπου: όλα ιδιωτικά ή όλα κρατικά δεν θα δουλέψουν. Χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, μια ρεαλιστική υβριδική προσέγγιση. Κι αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση και όχι πλήρη λύση του προβλήματος. Απλώς θα ήμουν ευχαριστημένος αν αντί για 1,85 εκατομμύρια χρεωκοπίες το χρόνο λόγω ιατρικών χρεών τις μειώναμε σε 500,000 εντός μιας τετραετίας και σε 100,000 εντός δεκαετίας. Κι απο κει και μετά θα βλέπαμε τι θα κάναμε με τους 100,000 το χρόνο.
Με κάλυψε σε πολλά ο λ:ηρ. Μάλλον ο πατέρας του blogger ήταν ανασφάλιστος. Το πρόβλημα είναι μεγάλο και θεωρώ ότι είναι ντροπή για μια χώρα όπως η Αμερική να μη το θέτει σε 1η μοίρα. Οι ατέλειές του είναι πολλές. Το ιδιωτικό/κρατικό δε λέει τίποτα σχεδόν. Στην Ελβετία που ζω δεν υπάρχει κρατική περίθαλψη. Όλες οι ασφάλειες είναι ιδιωτικές και η πλειοψηφία του κόσμου ψωνίζει και πληρώνει από την τσέπη του για ασφάλεια σε μια εντελώς ιδιωτική αγορά. Η Ελβετία νομίζω έχει μερικές κλάσσεις καλύτερο σύστημα από το εντελώς διεφθαρμένο Ελληνικό δημόσιο.
Δημοσίευση σχολίου