2008-07-25

μία φωτογραφία τα λέει όλα. (ποιά;)

Το διάβασα στο Νίκο που το διάβασε στον Dave Winer. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία, είναι από την ομιλία του Obama στο Βερολίνο.



πηγή Associated Press

Τί το ξεχωριστό έχει; Θα το δείτε αν πατήσετε εδώ: τα περισσότερα σηκωμένα χέρια δεν ζητωκραυγάζουν. Κρατούν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές. Η διαπίστωση είναι συγκλονιστική, αλλά η ερμηνεία δεν νομίζω ότι είναι τόσο μονοσήμαντη.

Σίγουρα μία ανάγνωση είναι ότι το υποκείμενο και το αντικείμενο έχουν αλλάξει. Παραδοσιακά, ένας πολιτικός θα απεύθυνε από το "μπαλκόνι" ένα λόγο προς το κοινό. Οι πολίτες θα ήταν το αντικείμενο της ενέργειας. Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε το υποκείμενο να είναι το πλήθος και το αντικείμενο ο πολιτικός. Μία εντυπωσιακή αλλαγή.

Μάλλον είναι λίγο υπερβολικό το να θεωρούμε ότι όλοι αυτοί που βγάζουν φωτογραφίες έχουν blogs και θα ανεβάσουν τις φωτογραφίες τους στο Flick και κάνουν δημοσιογραφία των πολιτών. Σίγουρα όμως αρκετοί από αυτούς έχουν. Και αν το ίδιο συμβεί σε ένα χρόνο, θα έχουν πολλοί περισσότεροι. Οι σχέση των πολιτών με τα μέσα έχει αλλάξει δραματικά.

Ως προς την πολιτική διάσταση του θέματος, εμένα όμως με προβληματίζει ακριβώς αυτό που είναι ίσως το μεγαλύτερο προσόν του Obama: έχει star quality, την στόφα του σταρ. Με προβληματίζει και μου αρέσει μαζί.

Είναι εντυπωσιακό και θετικό να υπάρχουν πολιτικοί που να μπορούν να κινητοποιούν μάζες, να συνεπαίρνουν τα πλήθη, να γεμίζουν πλατείες. Έχουμε ανάγκη από τους ανθρώπους αυτούς που μπορούν να βάλουν πάλι την πολιτική στα ενδιαφέροντα των πολιτών, να τους δώσουν ελπίδα, να τους κινητοποιήσουν. Και ο Obama το καταφέρνει αυτό σήμερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό.

Αλλά ταυτόχρονα προβληματίζομαι. Μήπως τελικά ο Obama έχει μετατραπεί σε rock star; Αν στην σκηνή ήταν ένα δημοφιλές συγκρότημα, ποια θα ήταν η διαφορά;

Βλέπω σε περισσότερα blogs να γίνεται αναφορά στο ότι ο Obama μίλησε στο Βερολίνο και ότι το πλήθος ήταν εντυπωσιακό, παρά αναφορές στο τί είπε -αυτό με προβληματίζει. Δεν με προβληματίζει ο Obama, με προβληματίζει ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε και ότι δημιουργούμε υπέρμετρες προσδοκίες. Με προβληματίζει και ότι δεν έχουμε ξεφύγει από την αναζήτηση του "σωτήρα" -βέβαια, στην περίπτωση του Obama, αυτό δικαιολογείται εν μέρη, από το προεδρικό σύστημα των ΗΠΑ.

Μπορεί να κάνω λάθος. Συγχωρήστε μου τον ρόλο του γκρινιάρη για το θέμα :-)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μεσσιανισμός. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, η φιλολογία που έχει αναπτυχθεί από τους οπαδούς του σχετικά με την πιθανή δολοφονία του.

Ανώνυμος είπε...

hip hop star, στην αμερική πουλανε περισσότερο από το rock :)

δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό όμως, παίζει με τους νέους κανόνες

Ανώνυμος είπε...

Εμένα μου φαίνεται Λαοπλάνος επιπέδου Ομπάμας. Πετάει κανένα τσιτάτο περί αλλαγής που και που αλλά δεν πρόκειται να χτυπήσει το πρόβλημα στη ρίζα του και να θίξει τα συμφέροντα. Όσο επιμένει στα προοδευτικής απόχρωσης τσιτάτα δηλαδή, γιατί ώρες ώρες προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι δεξιότερος και από τον άλλο για να μαζέψει και συντηρητικές ψήφους.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Μήτσος Ζ.

Ανώνυμος είπε...

Αποπάνω ήθελα να πω "Λαοπλάνος Επιπέδου Ανδρέα ο Ομπάμας", sorry.

Μήτσος Ζ.