Πόσο μακρυά είναι ο μπερλουσκονισμός;

Δεν έχω γράψει αυτές τις μέρες γιατί προσπαθώ να παρακολουθήσω και να βάλω όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται σε μία τάξη στο μυαλό μου. Οι παρακάτω σκέψεις είναι εντελώς υποκειμενικές και βασίζονται σε αρκετές εκτιμήσεις που δεν μπορώ να στηρίξω με στοιχεία. Έχω όμως την αίσθηση ότι τα πράγματα έχουν ως εξής.

Από την μία, ο πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κρίση. Είναι κρίση που δεν περιορίζεται σε ένα κόμμα, ούτε καν στα δύο μεγάλα -χθές διαβάσαμε ότι "μαύρο χρήμα" από την Siemens κατέληξε και σε κάποιο μικρότερο κόμμα που δεν είναι υπάρχει πια, δεν θα με ξάφνιαζε να ακούσουμε για κάποιο άλλο στο μέλλον. Η κρίση δεν έχει να κάνει με την ικανότητα ή τις πολιτικές. Δεν μιλάμε για το αν ένα κόμμα παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, αν έχει πρόγραμμα ή όχι, αν οι προτάσεις του είναι υλοποιήσιμες ή όχι. Αυτό που αμφισβητείται αυτή την στιγμή είναι η τιμιότητα και η ηθική ακαιρεότητα του συνόλου του πολιτικού κόσμου.

Από την άλλη βλέπουμε την δικαιοσύνη να λειτουργεί με περίεργο τρόπο. Τρόπο που συχνά χαρακτηρίζεται ως ύποπτος. Οι διαρροές κατά την διάρκεια της έρευνας του ανακριτή θεωρούνται δεδομένες. Τα πορίσματά της χρησιμοποιούνται για το κουκούλωμα υποθέσεων. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που μιλούν για "επιλεκτικές διαρροές", με σκοπό την εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων. Και βέβαια, ακόμη και αν δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την καθημερινότητα του πολίτη, υπάρχει στο βάθος του μυαλού του η γνώση ότι όλες οι μεγάλες υποθέσεις που ερευνήθηκαν τα τελευταία χρόνια κατέληξαν στο αρχείο, χωρίς να αποκαλυφθεί τίποτα.

Όσο για την "τέταρτη εξουσία", τον Τύπο, που θα έπρεπε να ελέγχει και να αποκαλύπτει, φαίνεται ότι έχει την δική του ατζέντα. Όπως δείχνουν τα ερωτήματα που τον απασχολούν (τα ερωτήματα που θέτει σε δημοσκοπήσεις, συνεντεύξεις, κ.λ.), η ατζέντα αυτή είναι στενά συνδεδεμένη με παιχνίδια εξουσίας. Είναι κοινό μυστικό ότι η κρατική διαφήμιση διανέμεται στον Τύπο με αδιαφανείς διαδικασίες. Βλέποντας δελτία ειδήσεων, δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι οι μόνοι που ενδιαφέρονται για το ποιός θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, είναι οι καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Και η κάλυψη των γεγονότων; Γίνεται με τρόπο που δεν έχει σκοπό να ενημερώσει αλλά να επηρεάσει -το σχόλιο και η πολιτική κρίση δεν ξεχωρίζουν από τα γεγονότα, οι δηλώσεις ακόμη και όταν αποτελούν την είδηση δεν μεταδίδονται στο σύνολό τους, αλλά επιλεκτικά, τα τηλεπαράθυρα στήνονται με τρόπο που εξυπηρετεί τις εντυπώσεις και όχι την ουσία.

Το πολιτικό σύστημα έχει πάρει την κατιούσα και κατρακυλάει με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς. Κάποια μικρά κόμματα θεωρούν ότι είναι η ευκαιρία τους να αναδειχθούν. Υποκρίνονται ότι δεν αποτελούν μέρος του υπάρχοντος συστήματος (λες και δεν ασκούν εξουσία σε διάφορα επίπεδα, τόσο μέσα στην Βουλή, όσο και σε τοπικό ή συνδικαλιστικό επίπεδο, λες και δεν έχουν δεσμούς με επιχειρήσεις και ΜΜΕ) και εθελοτυφλούν θεωρώντας ότι η κατάσταση θα λειτουργήσει υπέρ τους.

Ζούμε σε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο όλα τα χαρτιά τα κρατάει το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Κακώς (προφανώς!), αλλά έτσι είναι. Η κυβερνητική πλειοψηφία έχει έμμεσα ή άμεσα την δύναμη όχι μόνο να ασκήσει πολιτική αλλά και να επηρεάσει την δικαιοσύνη, έχει τους τρόπους να ελέγξει τα ΜΜΕ. Στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία έχει απέναντί της και μία αξιωματική αντιπολίτευση που δείχνει και έμπρακτα -τουλάχιστον στο επίπεδο του Παπανδρέου- διατεθειμένη να στηρίξει την διαφάνεια και την απόδοση ευθυνών ανεξάρτητα με το αν αυτό θα έχει πολιτικό κόστος. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν άτομα ανεξάρτητα και τίμια σε όλα τα κόμματα και σε όλους τους πολιτικούς χώρους που θα στηρίξουν κάθε κίνηση προς την κατεύθυνση της διαφάνειας και δεν έχουν καμία διάθεση να αφήσουν την πολιτική να καθορίζεται από τους ανώνυμους.

Μέχρι τις επόμενες εκλογές, το βάρος πέφτει λοιπόν στον Καραμανλή. Θα έχει το πολιτικό ανάστημα (που δυστυχώς δεν έδειξε σε άλλες περιπτώσεις) να αντιμετωπίσει την κατάσταση;

Ή προσπαθώντας να προστατέψει τους "δικούς του", θα πάρει στην, αναπόφευκτη σε αυτή την περίπτωση, κατρακύλα του όλο το πολιτικό σύστημα μαζί του; Θα συνεχίσει να είναι αρκετό για αυτόν και την Ν.Δ. το ότι "το ΠΑΣΟΚ πέφτει και αυτό", μία στρατηγική που εξυπηρετείται εύκολα με τις συγκαλύψεις, τις υπόνοιες, τις διαρροές και τις φήμες να πλανώνται πάνω από το σύνολο του πολιτικού κόσμου; Ελπίζω όχι.

Γιατί, αν συνεχίσουμε έτσι, είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσουμε να δούμε τους επίδοξους Έλληνες Μπερλουσκόνι. Περιμένουν ήδη, ένα στενό πιο κάτω.