Έχω δηλώσει συχνά τον ενθουσιασμό μου και την πίστη μου στις αρχές του ανοικτού κόμματος και της συμμετοχικότητας που πρόσθεσε στην πολιτική ατζέντα ο Γιώργος Παπανδρέου.
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που αισθάνομαι ότι εμείς, σαν πολίτες, δεν είμαστε έτοιμοι να λειτουργήσουμε με αυτές τις αρχές. Μιλάμε για παράδειγμα για ανοικτό κόμμα, για ένα κόμμα που βασίζεται λιγότερο στην αυστηρή δομή και τους οργανωμένους μηχανισμούς και περισσότερο στην δυνατότητα οποιουδήποτε πολίτη να συμμετέχει, να πάρει μέρος στην πολιτική.
Αν θέλουμε όμως ανοικτά κόμματα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ακούγονται πολλές φωνές (αυτό δεν είναι το ζητούμενο;) και μεταξύ τους πολλά "φάλτσα". Θα μου πείτε, αν κάποιος δηλώνει ότι μιλάει ως ΠΑΣΟΚ (ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα), σαφώς και αυτό αντανακλά στον τρόπο που εκτιμούμε θετικά ή αρνητικά το συγκεκριμένο κόμμα. Σωστό. Αλλά για να κρίνουμε το συγκεκριμένο κόμμα, θα πρέπει ή να συνδυάσουμε όλες αυτές τις ανεξάρτητες φωνές και να δούμε την συνισταμένη τους ή να δούμε τί λένε τα επίσημα όργανα.
Αλλιώς, να κάνουμε κλειστά συνέδρια, να διατηρούμε σκληρούς μηχανισμούς που φιλτράρουν πρόσωπα και θέσεις, να επιτρέπουμε μόνο στις κομματικές ελίτ να εκφέρουν δημόσιο λόγο που ακολουθεί μία αυστηρά προκαθορισμένη "γραμμή".
Αλλά, υποτίθεται ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε αυτά, όχι;
4 σχόλια:
Καλημέρα Παναγιώτη,
κι εγώ σήμερα διατυπώνω παρόμοιους προβληματισμούς στο post μου με τίτλο 'Το ΠαΣοΚ ως χρεοκοπημένη ΔΕΚΟ!' Το πρόβλημα είναι τεράστιο και η λύση του αποτελεί κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο διακύβευμα για κάθε προσπάθεια ανανέωσης και ανασυγκότησης.
To "ανοιχτό κόμμα" μας είχε απασχολήσει στον προσυνεδριακό διάλογο και σαν eforum.gr. Και προς μεγάλη έκπληξή μας ήταν η ενότητα με την μικρότερη (!) συμμετοχή. Επομένως το ερώτημα σου Παναγιώτη ευσταθει απόλυτα σε γενικές γραμμές!
Όμως θα πρέπει ίσως να διευκρινιστεί ποιούς εννοείς! Γιατί αν εννοείς τα μέλη του σημερινού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, ε αυτοί όχι απλά δεν είναι έτοιμοι, αλλά να το πω λίγο ωμά : δε γουστάρουν κάτι τέτοιο, γιατί η πλειοψηφία τους θα πάψει να έχει θέση και προνόμια πλέον σε ένα τέτοιο κόμμα!
Αν όμως το ερώτημα απευθύνεται στην ευρύτερη μάζα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα στην ευρύτερη κοινωνία , τότε η απάντηση θέλει διερεύνηση.
Προσωπικά θεωρώ ότι δεν είναι (είμαστε ) ακόμη , ταυτόχρονα όμως πιστεύω ότι δεν θάρθει αυτό από μόνο του, θέλει δουλειά, δουλειά από όλους όσοι σήμερα θεωρούμε απαραίτητο κάτι τετοιο!
και για να γίνει αυτό πρέπει πριν από όλα σε κομματικό επίπεδο να δεχτούμε:
α) Τη διαρκή και ανανεούμενη σύνδεση κόμματος και κοινωνίας ως διαδικασία αμφίδρομης τροφοδότησης ιδεών και δράσεων και όχι ως διαδικασία καθοδήγησης.
β) Το σεβασμό της αυτονομίας της κοινωνίας των πολιτών και τη σταθερή συνεργασία με τις κοινωνικές οργανώσεις.
γ) Νέες μορφές κομματικής ένταξης όχι μόνο των μελών αλλά και των «φίλων» και κάθε πολίτη. Πρέπει να εξασφαλίζεται η δυνατότητα συμμετοχής όχι μόνον σταθερά αλλά και προσωρινά, όχι μόνον «εφ όλης της ύλης» αλλά και στα επί μέρους, όχι μόνον δεσμευτικά αλλά και «μετά επιφυλάξεων».
Τότε θα μπορούμε να αρχίσουμε να απαντάμε θετικά στο ερώτημα που πολύ σωστά έθεσες.
Ειλικρινά χάρηκα με αυτό, που μέσα απο τις γραμμες, διαφαίνεται ως τοποθέτηση σου.
Ειναι τραγικά αστείο, τον 21ο αιώνα ενα κομμα, και δη κόμμα σοσιαλδημοκρατικό (τωρα το σοσιαλιστικο αστο!!) να λειτουργει με νόρμες και κανόνες δημοκρατικου συγκεντρωτισμου του 1920.
Αλλα και πέρα απο τη πολιτικη διάσταση, και η επικοινωνιακη ειναι όλωσδιόλου ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ.
Υ.Γ. αλλωστε ενα διλλημα που εχει να αντιμετωπισει ενα ανοιχτό κομμα, ειναι η επιλογή αναμεσα στη λογοκρισία και στην χυδαιότητα. Και επειδη δεν ανακαλύψαμε εμεις την πιρυτιδα, οπου δουλευει αυτο το σχήμα, το διλλημα εχει ήδη απαντηθει. Προτιμουμε την χυδαιότητα. Οι Πατερουληδες ή wanna be Πατερουληδες ή ακομα χειροτερα όσοι τους συμβουλευουν να λειτουργουν σαν Πατερουληδες, άλλωστε, ποτε δεν προστάτεψαν την υστεροφημία τους....
Μ'αρέσει η ιδέα και μου κάνει λίγο αναρχική (με την αυθεντική σημασία, όχι με τη λογική σπάμε μαγαζάκια) και θα συμφωνήσω και με την τοποθέτηση σου περί ετοιμότητας.
Μην ξεχνάς όμως ότι η ζωή πολλών Ελλήνων - εργασία, εκπαίδευση, οικογένεια, σπίτι κλπ - βασίζεται ή επηρεάζεται από ένα σύστημα που λειτουργεί ακόμα με μικροκομματικούς ρυθμούς και κανόνες.
Οπότε για να επεκτείνω τον προβληματισμό σου - είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το ρίσκο μιας κοινωνίας και μιας ιεραρχίας πραγματικά αξιοκρατικής;
Κι επειδή ξέρω ότι οι περισσότεροι θα βιαστούμε να απαντήσουμε 'ναι' (βάζω και τον εαυτό μου στο τσουβάλι) ας σκεφτούμε λίγο όλες τις φορές που ψάξαμε γνωσό κι όλες τις φορές που ευχηθήκαμε να βολευτεί ο ξάδελφος (που είναι λίγο αχαϊρευτος αλλά παιδεύτηκε πολύ και καλό θα ήταν να του βρούμε μια θεσούλα να ησυχάσει).
Οι τολμηρές πολιτικές θέλουν και ανθρώπους έτοιμους να αναλάβουν τα ρίσκα τους μου φαίνεται.
Δημοσίευση σχολίου