Ήταν για εμένα η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μία εσωτερική διαδικασία ενός κόμματος. Πήγα λοιπόν στο σχολείο στο οποίο είχαν στηθεί οι κάλπες για την περιοχή μου.
Φτάνω και βλέπω μία μεγάλη ουρά. Δεν βαρίεσαι, θα περιμένω. Περίμενα γύρω στα 40 λεπτά για να μπορέσω να μπω και να ψηφίσω. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πόσο ευδιάθετος ήταν ο κόσμος. Βοηθούσε και ο καιρός, λιακάδα, λαμπερή μέρα. Βηματάκι, βηματάκι προχωρούσαμε όλοι σιγά-σιγά. Κανένας δεν γκρίνιαζε. Το παρατήρησαν και οι δύο γονείς που περίμεναν πίσω μου μαζί με την κόρη τους (που όπως άκουσα δεν είχε δικαίωμα να ψηφίσει ακόμη, πρέπει να ήταν 14-15) συζητώντας.
Σε ένα τραπεζάκι ήταν κάποιος (φαντάζομαι τοπικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, εθελοντής;) που είχε αιτήσεις για εγγραφή μέλους ή φίλου. Με όλη την γκρίνια που είχε ακουστεί τις προηγούμενες μέρες για το μητρώο μελών και φίλων πολλοί ήταν αυτοί που συμπλήρωναν την αίτηση για να την έχουν μαζί τους και να μην χάσουν χρόνο σε περίπτωση που δεν έβρισκαν το όνομά τους στο on-line σύστημα. Πήγα να συμπληρώσω και εγώ, αλλά όταν είπα ότι είχα κάνει ηλεκτρονικά την εγγραφή μέσω internet μου είπε ότι σίγουρα δεν χρειάζεται.
Όντως, δίνοντας την ταυτότητά μου, με βρήκαν στο σχετικό αρχείο και μου έδωσαν τα ψηφοδέλτια για να ψηφίσω.
Φεύγοντας σκέφτηκα ότι ίσως ήταν καλύτερα που είχε τόση ουρά. Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά η αναμονή (ειδικά όπως την περιέγραψα παραπάνω) συνέβαλε σε ένα βαθμό στο να γίνει η όλη διαδικασία λίγο πιο σημαντική για όσους περίμεναν υπομονετικά για να εκφράσουν την προτίμησή τους.
Και κατά κάποιο τρόπο, όλοι αυτοί που επένδυσαν εκατοντάδες χιλιάδες ώρες στην ψηφοφορία θα περιμένουν να πιάσουν τόπο.
1 σχόλιο:
'Hταν εντυπωσιακή η τάξη και η ησυχία και στο δικό μου τμήμα. Mου τόσο τεράστια ουρά, και δεν ακούστηκε ούτε κιχ. Kόσμος που αισθανόταν ότι η υπόθεση τον αφορούσε, τόσο ώστε να περιμένει τόσην ώρα.
Δημοσίευση σχολίου