Όλα αυτά, μέχρι να ακούσω την τελευταία τόσο-ΚΚΕ-ατάκα που αναφέρονταν στο ότι κάποια στιγμή, όλα τα πλοία έχοντας ξεπεράσει κάποιο όριο ηλικίας πηγαίνουν για καταστροφή:
(υποβλητική, μελοδραματική φωνή) "είναι η ώρα που ο καπιταλιστής της Δύσης στέλνει το καράβι να πεθάνει σε μία κόλαση φωτιάς και θανάτου"
Μου έφτιαξε την μέρα!
Γιατί οι στυγνοί καπιταλιστές δεν έχουν την ίδια γλαφυρότητα; Θα λάτρευα να ακούσω το ίδιο ντοκυμαντέρ (από άλλη οπτική γωνία) να ξεκινάει:
Είναι η στιγμή της Δημιουργίας. Η στιγμή που ο εφοπλιστής θυσιάζει με πόνο ένα μέρος της ύπαρξής του, ένα μέρος του πολύτιμου κεφαλαίου του, για να δώσει Ζωή στο όραμά του. Ένα νέο πλοίο γεννιέται...
1 σχόλιο:
Γιατί ο καπιταλισμός δεν υπήρξε απόρροια κοινωνικής καταπίεσης αλλά συνεχή εφαρμογή ενός ελεύθερου οικονομικού μοντέλου το οποίο προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Έτσι λοιπόν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η επιβίωση του, όσο άγαρμπη και αν είναι αυτή καλλιτεχνικά, αλλά κυρίως ανθρώπινα...
Δημοσίευση σχολίου