2007-09-15

απολαυστικό

Έβλεπα το πρωί ένα ντοκυμαντέρ στο 902 (TV) σχετικά με την ναυτιλία. Καταπληκτικό, πολύ ενδιαφέρον και από μία οπτική γωνία που αν και με βρίσκει αντίθετο, με συναρπάζει με τον ρομαντισμό της. Αυτός ο ρομαντισμός που συναντάει κανείς διαβάζοντας για παράδειγμα "Τα βατόμουρα της Σιβηρίας", την νοσταλγία για ένα παρελθόν σκληρό αλλά αγαπημένο. Ίσως να είναι και κατάλοιπο μίας στρατευμένης τέχνης, επαναλαμβάνω όμως ότι εμένα με γοητεύει αφάνταστα!

Όλα αυτά, μέχρι να ακούσω την τελευταία τόσο-ΚΚΕ-ατάκα που αναφέρονταν στο ότι κάποια στιγμή, όλα τα πλοία έχοντας ξεπεράσει κάποιο όριο ηλικίας πηγαίνουν για καταστροφή:
(υποβλητική, μελοδραματική φωνή) "είναι η ώρα που ο καπιταλιστής της Δύσης στέλνει το καράβι να πεθάνει σε μία κόλαση φωτιάς και θανάτου"

Μου έφτιαξε την μέρα!

Γιατί οι στυγνοί καπιταλιστές δεν έχουν την ίδια γλαφυρότητα; Θα λάτρευα να ακούσω το ίδιο ντοκυμαντέρ (από άλλη οπτική γωνία) να ξεκινάει:
Είναι η στιγμή της Δημιουργίας. Η στιγμή που ο εφοπλιστής θυσιάζει με πόνο ένα μέρος της ύπαρξής του, ένα μέρος του πολύτιμου κεφαλαίου του, για να δώσει Ζωή στο όραμά του. Ένα νέο πλοίο γεννιέται...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί ο καπιταλισμός δεν υπήρξε απόρροια κοινωνικής καταπίεσης αλλά συνεχή εφαρμογή ενός ελεύθερου οικονομικού μοντέλου το οποίο προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Έτσι λοιπόν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η επιβίωση του, όσο άγαρμπη και αν είναι αυτή καλλιτεχνικά, αλλά κυρίως ανθρώπινα...